Men spreekt wel van A-sterren en zo ook van B-regisseurs. Waarom zou een A-ster in een film van een B-regisseur spelen? Anders geformuleerd: waarom zou Russell Crowe in een film van John Polson (Hide and Seek, Swimfan) spelen? Misschien een vriendendienst omdat ze vijftien jaar geleden samen in The Sum of Us speelden? Het blijft een gokje, maar het is hoe dan ook een beetje vreemd. En jammer gezien het resultaat.
Drie ronduit excentrieke personages vormen de kern van Tenderness. De naar eigen zeggen ´min of meer gepensioneerde´ agent Cristofuoro zorgt op zijn manier voor zijn comateuze vrouw. Zijn obsessie is moordenaar Eric Poole, die niet alleen meisjes van zijn eigen leeftijd vermoordde, maar ook zijn ouders afslachtte. Cristofuoro weet zeker dat Poole opnieuw zal doden en als hij vrijkomt houdt hij hem dan ook nauwlettend in de gaten. Derde persoon in de merkwaardige driehoeksverhouding is de jonge Lori. Ze lijkt op haar labiele moeder en is al jaren verliefd op Poole. Ze zoekt hem thuis op en belandt bij hem in de auto als hij op weg gaat naar de mysterieuze Maria.
Polson lijkt een roadmoviethriller voor ogen te hebben gehad. De muziek, die an sich sterk is, doet dat althans vermoeden. De scènes en de montage bevestigen dit, maar deze zijn overwegend standaard en uitgekauwd. Zo stoppen Poole en Lori, totaal onlogisch, bij een verlaten woonwagen in een bos om te plassen. Cristofuoro volgt hen het terrein op. Hij loopt een immens rondje om de caravan, komt terug bij zijn auto, ziet dat de twee inmiddels zijn vertrokken en vindt tot zijn schrik een ketting van Poole aan zijn spiegel. Hij deinst achteruit en pakt zn pistool. Harde muziek met schrikeffecten en een snelle montage, maar het doet je weinig.
Zo zijn ook de personages, juist door hun excentriekheid, niet interessant of toegankelijk. Poole is een soort psychopaat met gevoel, maar hij kijkt vooral apathisch en er komt verder eigenlijk niks uit hem. Cristofuoro is een zielige agent die zonder verdere verklaring een zwakke plek moest hebben± zijn vrouw die in coma ligt. Lori is dus verliefd en geobsedeerd door seks, liefde en de dood, vooral door haar vieze baas en de gluiperige vriend van haar moeder. Ook dit wordt allemaal zonder enige toelichting gepresenteerd, het zal dus wel. Toch is het Lori die nog interesse wekt, juist doordat ze het meest onberekenbaar is en alle kanten op kan schieten. Haar karakter wordt echter niet uitgewerkt en nooit komen we meer te weten dan wat er aan de oppervlakte gebeurt. Degelijk acteerwerk van Crowe en Traub veranderen niets aan de verder oninteressante personages. Ook de bijrol van Laura Dern als Pooles tante, het enige normale personage in de film, is te klein om soelaas te bieden.
De film is gebaseerd op het boek van Robert Cormier en gezien het scenario van Emil Stern lijkt dat een clichématige thriller te zijn. De film is dat in ieder geval wel. Het verhaal wordt nergens echt spannend en het einde is ronduit slecht. Jammer, want Crowe, Dern en Traub verdienen beter. Polson, ook bekend als bijrolacteur, weet zich na de misser Hide and Seek allerminst te profileren als goede regisseur. Het is dankzij de muziek van Jonathan Goldsmith en de acteurs dat de film nog het predicaat dertien-in-een-dozijnthriller verdient.
