Zin om drie uur lang naar een onbegrijpelijk rondschuifelende Roemeen te kijken? Dit is je kans! Filmliefhebbers met een iets minder eindeloos geduld kunnen Aurora beter mijden. Cristi Puiu liet met zijn vorige film, het meesterlijke The Death of Mr. Lazarescu, een veelbelovend visitekaartje achter, maar de regisseur lijkt nu helaas hopeloos verstrikt in zijn eigen artistieke intenties.
Veertiger Viorel heeft geen benijdenswaardig leven: de technicus is gescheiden, heeft geen baan meer, woont in een afgetakeld appartement, beschikt over geen enkele levenslust en heeft de pest aan de nieuwe man van zijn moeder. Of eigenlijk: de pest aan iedereen. Dat uit hij niet, maar zijn uitgestreken gezicht en norse lichaamstaal verraden een constante aanvoer van innerlijke agressie. Die niet innerlijk blijft: gedurende de film pleegt Viorel verschillende koelbloedige moorden. Tegenover die gewelddadige scènes staan tergend traag voortkruipende minuten, uren, dagen van desolate alledaagsheid: Viorel loopt door Boekarest, hangt in zijn appartement, doet klusjes en voert betekenisloze gesprekjes.
Tijdens dat oneindige gadeslaan van Viorel leren we hem echter niet kennen, laat staan begrijpen. Als hij helemaal aan het eind van de film met een verklaring komt voor zijn moorden is het te laat: we zijn dan allang afgehaakt, lamgeslagen, misschien zelfs in diepe slaap. Dat Puiu in de finale van zijn film een even somber als absurdistisch beeld schetst van de Roemeense politie is ook geen al te interessante toevoeging; zijn landgenoot Corneliu Porumboiu maakte onlangs in dezelfde stijl hetzelfde punt in Police, Adjective.
Puiu stelt dat zijn film een onderzoek is naar hoe gewoon moordenaars wel niet zijn. Maar Viorel is niet gewoon. Niet alleen is hij onbegrijpelijk, gedurende de film lijkt hij zich steeds meer te ontpoppen tot een bizar, empathieloos figuur. De scène waarin hij drie kledingverkoopsters intimideert, is vrij huiveringwekkend en toont aan dat Puiu wel degelijk de topregisseur kan zijn die in The Death of Mr. Lazarescu naar boven kwam. Ook zijn acteerwerk - Puiu speelt zelf Viorel - maakt ondanks de stoïcijnsheid van zijn rol indruk, en Aurora is prachtig gefilmd. Maar die lichtpuntjes zijn bij lange na niet genoeg om deze troosteloze, hermetische tour de force drie uur lang te rechtvaardigen.
