We leven in een tijd van technologische overvloed: de ene vernieuwing is nog niet ingeburgerd of de volgende dient zich al weer aan. High definition is inmiddels de norm en we zijn allen al aardig gewend aan de derde dimensie. Enkelen zien echter liever dat alles bij het oude blijft en verzetten zich tegen de ontwikkelingen. Zo ook Harmony Korine, die eerder met Gummo, Julien Donkey-Boy en Mister Lonely al bewees een niet alledaagse regisseur te zijn. Trash Humpers is volledig op VHS opgenomen en gemonteerd met twee videorecorders, wat in een zeer rauwe film heeft geresulteerd die jammer genoeg meer irritatie dan interesse opwekt.
Dat Trash Humpers een uiterst amateuristische look kent, is een understatement. Dit is film in haar puurste vorm: geen extra licht, decors of CGI. Er is zelfs geen statief aan te pas gekomen. Beelden zijn vaak onder- of overbelicht, de camera beweegt alle kanten op en van coherentie tussen shots en scènes is weinig sprake. Dit resulteert veelal in verwarrende beelden die vrijwel constant doen verlangen naar rust en duiding. Een rauwe, handheldachtige cameravoering kan een zeer sterk stijlmiddel zijn, mits goed gebruikt. Denk aan films als Cloverfield en Paranormal Acitivity, waarin de schijn wordt gewekt dat het gaat om door personages gefilmde beelden (de zogenaamde found footage-film). In Trash Humpers is dit stijlmiddel verder doorgetrokken om een nog hogere mate van authenticiteit te realiseren. Dit is zonder meer gelukt, maar het levert geen plezierige beelden op om naar te kijken.
Een viertal bejaarden verkent Amerika en zijn inwoners en heeft tussendoor seks met elke afvalbak of -zak die ze tegen komen. Korine wilde met Trash Humpers een realistisch beeld van het Amerikaanse landschap creëren, met werkelijke plekken en een overdaad aan straatlampen, die volgens hem representatief zijn voor Amerika. Dit streven is in theorie erg boeiend en de man mag op zijn minst bewonderd worden voor zijn inzet en visie. Dit wil echter niet zeggen dat ook de film te appreciëren is. Integendeel, de film wekt irritatie op met zijn vage personages die vaak de meest vervelende geluiden en woorden uitkramen. Het is een aaneenschakeling van bizarre situaties die moeilijk te duiden zijn en gewoonweg een nare smaak achterlaten. De hoofdpersonages komen gelukkig af en toe aparte figuren tegen die met hun verknipte filosofische verhalen tot op zekere hoogte interessant zijn, zodat de film toch nog enkele momenten bevat die voldoening geven.
De film duurt echter vijfenzeventig minuten, wat ongeveer een uur te lang is. Als short had Trash Humpers waarschijnlijk prima gewerkt en zou ik hem zelfs kunnen aanraden. In de staat waarin de film nu wordt getoond zie ik echter geen enkele reden waarom iemand deze film zou willen kijken, anders dan een liefde voor zelfkastijding. De vraag die achterblijft is: wat is het nut van deze film? Het is het project van een individu, ontsprongen uit het brein van een individu en wellicht ook gemaakt voor dat individu. Korine wil een eigen visie overbrengen op een manier die volledig ontoegankelijk is voor het leeuwendeel van het filmpubliek en heeft op die wijze misschien wel één van de meest pure kunstfilms ooit gemaakt. Kunst heeft als voorwaarde dat het geen doel heeft buiten zichzelf, het moet volledig op zichzelf staan. Binnen deze definitie durf ik Trash Humpers kunst te noemen. Het wil geen verhaal vertellen of karakterontwikkeling bij de personages tonen. Trash Humpers bestaat, het is er, meer niet, en dat maakt het één van de meest vervelende en saaie films ooit.
