Filmen op zee is een regelrechte hel. Steven Spielberg weet daar alles van. In een interview verzuchtte de regisseur ooit dat hij het filmproces van Jaws ontzettend vermoeiend vond. Filmen op zee betekent dat je als filmmaker rekening moet houden met wisselende weersomstandigheden, slechte belichting en apparatuur die vervaarlijk op de golven klotst. Toch zijn er in het kielzog van Jaws een hoop haaienfilms uit de grond gestampt. Zoveel zelfs, dat je er een apart subgenre van zou kunnen maken. Shark Night 3D is de recentste toevoeging aan deze haaienhorror.
Dat allesverslindende vissen niet uit de mode zijn geraakt, zagen we vorig jaar nog met de bloederige B-film Piranha 3D. Goed, dat waren geen haaien, maar het bloedbad was er niet minder om. Ook Shark Night 3D is een B-film, al is het niet zon kostelijke kliederboel als met de bijtgrage piranhas. Voor een film over moordlustige haaien is Shark Night 3D zelfs behoorlijk braaf en valt er maar schaars te genieten van bloed en bloot. Met een paar emmers bloed méér en met een paar topjes minder, had de film zich kunnen optrekken aan het veel amusantere Piranha 3D.
Het dertien-in-een-dozijnverhaaltje zelf doet er nog niet eens zozeer toe. Een stel jongeren besluit een weekend te feesten bij een huisje aan een meer. Bij aankomst in het vrij afgelegen natuurgebied worden zij niet bepaald vriendelijk onthaald. In negen van de tien gevallen is dat een waarschuwing voor naderend onheil, maar er moet natuurlijk onbezorgd gefeest en gedronken worden door de tieners. Het duurt echter niet lang voordat het eerste slachtoffer valt tijdens een potje wakeboarden, waarbij de vriendengroep een schokkende ontdekking doet: het meer zit vol met hamerhaaien, witte haaien en sigaarhaaien. De vraag is hoe de vissen hier terecht zijn gekomen.
De regie van Shark Night 3D is in handen van David R. Ellis, die eerder de vraag deed rijzen hoe een vrachtlading dodelijke pythons, anacondas en boa constrictors aan boord van een vliegtuig kon komen. Snakes on a Plane had als voordeel dat slangen in een vliegtuig een claustrofobischere sfeer oproepen dan een stel tieners bij een meer. De noodzaak om over een meer te varen dat tjokvol rugvinnen zit, is veel kleiner. Het gevolg is dat de stupide keuzes van de personages duidelijker zichtbaar worden. Zo gaat een jongeman, wiens arm zojuist is afgebeten, terug het water in om een hamerhaai te spiesen. Geen aanleiding blijft onbenut om het vee naar de slachtbank te leiden.
Dat hap-slik-wegwerk is sporadisch spannend te noemen. Daarbij helpt het ook niet bepaald dat de haaien een mix zijn van beroerde CGI en praktische effecten. De meeste lol beleef je als kijker mogelijk nog met je 3D-bril op en dat zegt eigenlijk al genoeg. Het hoeft niet betwist te worden dat de derde dimensie hier slechts als een gimmick dient. Net zo min hoeft bestreden te worden dat de makers met de 3D-toevoeging geld uit de zakken van de bioscoopbezoekers aan het kloppen zijn. Om de film nog maar even een plekje te geven in het subgenre: Shark Night 3D is overduidelijk niet zo spannend als Jaws en niet zo actierijk als Deep Blue Sea. Het heeft eerder het teleurstellende niveau van de in 1999 verschenen televisiefilm Shark Attack.
