Johnny Depp is een acteur die zich voortdurend op de scheidslijn tussen artistieke geloofwaardigheid en miljoenensalarissen begeeft. Met Pirates of the Caribbean en The Tourist harkte hij de nodige dollars binnen, maar verantwoordde dat door ook in artistieke films zoals The Libertine en Fear and loathing in Las Vegas te spelen. Die laatste film in het bijzonder heeft hem veel lof gebracht en is inmiddels tot de cultstatus verheven. Met The Rum Diary lijkt Depp terug te keren naar zijn memorabele personificatie van Raoul Duke. Waar hij in Fear and Loathing echter met drugs experimenteerde, is Paul Kemp een alcoholist. En daar houden de ogenschijnlijke gelijkenissen meteen al op: The Rum Diary mist de finesse en narratieve kwaliteiten van zijn illustere voorganger.
Schrijver-journalist Paul Kemp heeft genoeg van het lawaai en de gekte in New York en besluit voor een armoedig krantje op Puerto Rico te gaan schrijven. Hij raakt bevangen door het eilandleven en verliest zichzelf bijna in de overdaad aan alcohol die tot zijn beschikking staat. Dan leert hij vastgoedmagnaat Sanderson kennen, alsook diens lieftallige vriendin Chenault. Sanderson vraagt Kemp een positief stuk te schrijven over een voor hem lucratief project dat aan alle kanten rammelt. Nu staat hij voor een keuze: helpt hij de corrupte zakenman of gebruikt hij zijn woorden om mensen als hij neer te halen?
We zien een vliegtuig Puerto Rico overvliegen, waarbij vooral de prachtige stranden en wuivende palmbomen uitgebreid in beeld komen. Dan schakelen we over naar Kemp die wakker wordt met een gigantische kater. Zodra hij kan, slaat hij echter weer een flesje alcohol achterover. De toon is gezet en de boodschap is duidelijk: dit eiland heeft twee gezichten. Gedurende de volledige film word je als kijker hiermee geconfronteerd. Het ene moment wordt Kemp omringd door weelde, het volgende moment wordt hij achtervolgd door een woedende groep eilandbewoners. De broeierige sfeer, aangevuld met een licht neonoir sausje voorziet de film van de gepaste visuele indruk. De muziek is daarnaast uitstekend gekozen en wordt op de juiste momenten ingezet. Op audiovisueel gebied is er dan ook weinig aan te merken op The Rum Diary.
Helaas is het plot niet van gelijk niveau. Voortdurend volgen we Kemp die keuzes moet maken en het moeilijk heeft zijn morele kompas op orde te krijgen. Dit gaat echter niet gepaard met veel interessante passages. We zien het personage vele mensen ontmoeten en met hen ideeën en gedachten uitwisselen, zonder dat er concreet veel gebeurt. Kemp lijkt veelvuldig in dubio te staan, maar van karakterontwikkeling is weinig sprake. Voorheen vriendelijke personages keren zich om onbenullige redenen tegen Kemp en verdwijnen uit het plot dat toewerkt naar een onbevredigend einde. Johnny Depp en Aaron Eckhart mogen dan goede acteerprestaties neerzetten, ook zij kunnen de film maar met moeite verrijken. Andere personages voorzien het geheel van meer kleur, al neigen ze af en toe naar het karikaturale, hetgeen wringt met de serieuze ondertoon van de film.
The Rum Diary heeft, net als het eiland waarop hij zich afspeelt, twee gezichten. In eerste instantie weten stijl en sfeer de kijker te bevangen, maar naarmate het plot voortkabbelt, toont de film haar gebreken. Wat overblijft is een zeldzaamheid op Depps cv: een vermakelijke film die snel en geruisloos wegdrijft uit je herinnering.
