Dark Skies opent met een interessante quote van de legendarische sciencefictionauteur Arthur C. Clarke: Two possibilities exist: either we are alone in the Universe or we are not. Both are equally terrifying. De opening staat echter als een vlag op een modderschuit, aangezien de twee zinnen van Clarke meer diepgang bevatten dan de resterende anderhalf uur . Men zou toch denken dat het de schrijver van onder meer 2001: A Space Odyssey wel gegund was om in een waardiger werk geciteerd te worden.
De film komt uit de koker van Blumhouse Productions, het bedrijf dat de laatste jaren met Paranormal Activity, Insidious en Sinister een aantal degelijke horrorproducties afleverde. In plaats van geesten of sadistische demonen zijn het dit keer buitenaardse wezens die een jong gezin het leven zuur maken. In huize Barrett beginnen zich een aantal vreemde en onverklaarbare gebeurtenissen voor te doen. Hoewel de vader des huizes sceptisch blijft, blijkt al gauw dat de mysterieuze figuren die het gezin lastig vallen meer kwaad in de zin hebben.
Dat klinkt als het recept voor een typische dertien-in-een-dozijnhorrorfilm en dat is dan ook precies de categorie waarin Dark Skies te plaatsen is. De film gaat erg formulematig te werk en doorloopt precies de stappen die je van tevoren zou kunnen verwachten. Er gebeuren vreemde dingen in huis; kinderen fluisteren in hese stemmetjes dat ze een boeman hebben gezien; een wereldvreemde expert wordt na een Googlezoektocht van slechts enkele seconden direct gevonden en weet exact waar het gezin mee te maken heeft. Ook bepaalde horrorelementen in de film, zoals de lugubere tekeningen van jongste zoon Sam of de verborgen cameras die vader Daniel à la Paranormal Activity in het huis ophangt, beginnen onderhand al een beetje oudbakken aan te voelen. Het is allemaal wel aardig, maar bekend en voorspelbaar, wat het idee geeft dat je de film al eens eerder gezien hebt.
Nu is creativiteit in het horrorgenre normaliter altijd wel wat verder te zoeken dan in andere genres, en is het ook maar de vraag in hoeverre Dark Skies daarop af te rekenen is. Eerdere Blumhouse-producties als Insidious en Sinister waren ook niet bijzonder vernieuwend, maar dankzij een prima uitvoering toch geslaagd en ook daadwerkelijk griezelig. Helaas is dit waar het in Dark Skies daadwerkelijk aan schort. De film verliest zich te vaak in oninteressante en irrelevante subplots als de financiële problemen van de ouders of het liefdesleven van hun oudste zoon, die niet echt weten te boeien. Een continu gevoel van suspense blijft hierdoor achterwege, en tijdens de momenten dat het wel spannend wordt, grijpen de makers helaas vooral terug op gemakkelijke jump scares. Het maakt van Dark Skies geen afgrijselijk slechte film, maar ook niet een die een onuitwisbare indruk achterlaat.
