Billy Bob Thornton maakte met Sling Blade een triomfantelijk regiedebuut, maar na de lauwe ontvangst van All the Pretty Horses en Daddy and Them hield hij het weer bij acteren. Met Jayne Mansfield's Car is Billy Bob voor het eerst in ruim tien jaar terug als regisseur en levert hij een film af, die net als hijzelf, ietwat apart is.
De film speelt zich af in het zuidelijke Alabama van 1969. Jim Caldwell is de nukkige pater familias van een Southern-familie, die voor het grootste deel nog bij elkaar woont in een klein stadje. Alleen Naomi, de moeder van het gezin, is twintig jaar daarvoor bij hen weggegaan om in Engeland een nieuw gezin te stichten, waarna Jim zijn drie zoons en dochter alleen heeft opgevoed. Op een avond krijgt hij een telefoontje: Naomi is overleden en wil in haar geboorteland begraven worden. Haar nieuwe gezin komt met haar lichaam naar het stadje van Jim voor de begrafenis. De twee families ontmoeten elkaar voor het eerst en in de loop van een paar dagen leren ze elkaar kennen.
De Britse en Amerikaanse tak van de familie hebben misschien dezelfde moeder, maar ze zijn alleen al door het land waarin ze zijn opgegroeid elkaars tegenpolen. Bovendien hebben de kinderen van Jim totaal verschillende karakters omdat ze ieder op hun eigen manier getraumatiseerd zijn door hun dienst in de Tweede Wereldoorlog. Zo speelt Billy Bob Thornton een oud-piloot met brandwonden over zijn hele lichaam, die sinds de oorlog posttraumatische stressstoornis heeft en ietwat kinderlijk in het leven staat. Kevin Bacon is een hippie die de anti-Vietnambeweging aangrijpt om te demonstreren tegen alles wat met oorlog te maken heeft. De oudste broer, vertolkt door Robert Patrick, is juist van de oude stempel en lijkt hierin het meest op zijn vader. Oorlog speelt trouwens bij alle generaties een grote rol in de film. De twee vaders zijn altijd liefdesrivalen geweest, maar hebben gemeen dat ze Eerste Wereldoorlog-veteranen zijn, terwijl de Britse zoon gezien wordt door zijn pa als een lafaard, omdat hij de oorlog heeft doorgebracht in een Japans gevangenenkamp.
Jayne Mansfield's Car is een film die het moet hebben van de interacties van al deze personages met hun eigen bagage. Op papier gebeurt er namelijk niet zo heel veel. Moeder wordt begraven en de twee families brengen wat tijd met elkaar door. Met een mindere cast had het beslist een saaie bedoening kunnen worden. Maar de acteurs maken zich hun rollen zo eigen, dat het een genot blijft om naar te kijken. Met name de scènes tussen de twee oude vaders zijn ontzettend sterk. Robert Duvall is compleet naturel als de Amerikaanse brompot, die het vertrek van zijn vrouw nooit te boven is gekomen. John Hurt als de tweede man doet niet voor hem onder. Er is een prachtige scène waarin Duvall aan Hurt vraagt hoe hij 'hun' vrouw voor het eerst heeft ontmoet. De emotionele lading achter de vraag en de ingehouden emotie worden zonder woorden door beide acteurs overgebracht.
Bij de meeste films waarin generatieverschillen centraal staan, wordt gekozen wordt om er twee tegenover elkaar te zetten, maar Jayne Mansfield's Car slaagt erin om dat met drie te doen, zonder dat we een familie-epos in de stijl van Giant voorgeschoteld krijgen. Toch is het geen drama, omdat de film nergens echt naartoe werkt. We volgen slechts een aantal dagen in het leven van gewone families. Ook de schokkende dingen die gebeuren, zoals een seksuele relatie tussen een van de broers met de Engelse halfzus, vormen slechts onderdeel van die dagen. Ze gebeuren (kennelijk) nu eenmaal en de personages lijken er niet mee te zitten.
De nadruk in deze film ligt zonder twijfel op de dialogen (eveneens mede geschreven door Thornton) en het acteerwerk van een aantal fantastische acteurs. Sommige monologen houden behoorlijk lang aan en hier en daar dreigt de film saai te worden. Hierdoor zal de film lang niet bij iedereen in de smaak vallen, maar wie houdt van een originele, uiterst sfeervolle film vol acteurs die het beste laten zien van hun kunnen, mag deze niet overslaan.
