Met je gezin verhuizen naar een afgelegen landhuis waar moorden zijn gepleegd, is vragen om problemen. Het is precies wat de familie Perron doet. En uiteraard gebeuren er al snel vreemde dingen. Alle klokken blijven op dezelfde tijd stilstaan, het is overal koud in huis, er doemt soms een plotselinge stank op, de hond wil niet naar binnen en moeder Carolyn Perron krijgt onverklaarbare blauwe plekken. Wanneer de gebeurtenissen in huis steeds griezeliger en intenser worden, roept het gezin de hulp in van de beroemde paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren.
The Conjuring is gebaseerd op één van de zaken van deze Ed en Lorraine Warren, twee van de bekendste spokenjagers/paranormale onderzoekers. Over de vraag of de Warrens al dan niet een stel bedriegers waren, bestaat natuurlijk de nodige discussie, maar hun werk heeft in ieder geval al meerdere films opgeleverd, zoals The Amityville Horror en The Haunting in Connecticut.
James Wan was als regisseur van de eerste Saw en Insidious verantwoordelijk voor twee van de meest winstgevende én goed ontvangen horrorfilms van de afgelopen tien jaar. Ook The Conjuring heeft op het moment van schrijven al een veelvoud van zijn budget opgebracht.
Dat niet alles wat Wan aanraakt in goud veranderd bleek uit de flops Dead Silence en Death Sentence, maar desondanks mag Wan met gerust hart één van de meesters van de hedendaagse horror genoemd worden en een zeer talentvol filmmaker. Deze talenten zijn ook bij de grote studio's niet onopgemerkt gebleven: hij heeft niet voor niets de prestigieuze regieklus van Fast & Furious 7 toegewezen gekregen.
Binnen het genre van de spookhuisfilm biedt The Conjuring echter weinig nieuws. De opbouw en het plot verlopen volgens een bekend patroon dat we al vele malen vaker gezien hebben, waarbij je de clichés zó kan afstrepen: enge pop? Check. De schim achter het raam? Check. Creepy kelder? Check. Spoken die zich voordoen als denkbeeldige kindervrienden? Check.
In tegenstelling tot Wans vorige film Insidious wordt The Conjuring ook nergens ondraaglijk eng. Dit komt mede door het grote aantal personages: zo is er de maar liefst zeven leden tellende familie Perron, de Warrens en hun assistenten Brad en Drew. Maar daar houdt het niet bij op, want Wan heeft óók nog aandacht voor Ed en Lorraines dochtertje en haar oma. Deze overdaad aan personages komt de spanning niet ten goede: er is altijd wel iemand in de buurt om reddend op te treden, waardoor je nooit het gevoel krijgt dat de personages écht in gevaar zijn.
Neemt niet weg dat i]The Conjuring[/i] een paar sterke en griezelige scènes kent, zoals de openingsscène waarin bovengenoemde enge pop een hoofdrol speelt. Ook een inventieve scène waarin verstoppertje wordt gespeeld, werkt goed op de zenuwen en er zijn een paar goed getimede jump scares. The Conjuring is dus absoluut geen slechte film. Wan is een echte vakman die weet wat hij doet en uiterst bedreven is in de decoupage en het creëren van effectieve setpieces. Ook de cinematografie en de speciale effecten mogen er wezen. Maar de film is nét niet eng genoeg en biedt te weinig nieuws om zich echt te onderscheiden.
Maar niet getreurd: volgende maand komt het vervolg op Insidious uit en krijgt Wan alweer een nieuwe kans ons de stuipen op het lijf te jagen. Hij mag zijn carrière dan voortzetten bij de Fast & Furious-franchise, in de bioscoop is hij voorlopig nog niet uitgespookt.
