Roland Emmerich liet in 1996 het Witte Huis al eens opblazen in zijn film Independence Day. Toen waren aliens verantwoordelijk voor de ravage, in White House Down zijn het paramilitairen en een internetwhizzkid die het huis van Amerika's president bezetten.
De dag van de aanslag begint heel normaal. Voormalig militair John Cale heeft een sollicitatie bij het Witte Huis om toe te mogen treden tot de secret service. Na afloop krijgt hij samen met zijn tienerdochter een rondleiding door het Witte Huis. Uitgerekend tijdens die tour wordt het Witte Huis bezet. Cale schiet de president te hulp en samen proberen ze zich een weg naar buiten te vechten. Het is aan Cale om de president, zijn dochter en de wereld te redden.
Het Witte Huis zou een aardig beveiligde vesting moeten zijn, maar eerder dit jaar waren het Noord-Koreanen die in Olympus Has Fallen het huis (zonder al te veel moeite) overnamen. Toen was het Gerard Butler die eigenhandig de president in veiligheid wist te brengen. In White House Down weten terroristen eveneens zonder veel tegenslag binnen enkele minuten binnen te dringen en is het aan Channing Tatum om de actieheld uit te hangen, tegenover Jamie Foxx als president. Op papier vertonen de verhalen van Olympus Has Fallen en White House Down duidelijk veel overeenkomsten. Ze zijn dan ook even ongeloofwaardig en over de top. White House Down is de aardigste van de twee. Dat komt door de prima chemie tussen Tatum en Foxx. Hun scènes zorgen voor de nodige komische momenten, waardoor de film een leuke mix is geworden van humor en actie, net als Emmerich dat wist te bewerkstelligen met Independence Day. Ook de rest van de cast is dik in orde met bijrollen van onder meer Maggie Gyllenhaal en James Woods.
White House Down komt bij ons misschien wat laat in de bioscoop om een zomerblockbuster te zijn, maar dat is toch exact wat hij is. Hij zal geen prijzen winnen voor scenario en acteerwerk, maar maakt dat goed met pure entertainment. Uiteraard moet je om echt te kunnen genieten niet letten op onwaarschijnlijkheden en de hoge 'kaasfactor'. Maar als je het allemaal niet te serieus neemt, is het een prima popcornfilm die je twee uur lang zal onderhouden tot het onvermijdelijke happy end.
