De roman 'Vochtige Streken van Charlotte Roche, een Britse presentatrice en schrijfster woonachtig in Duitsland, verscheen in 2008. Roche schreef haar boek als een reactie op de reclames voor schoonheidsproducten die ze overal om zich heen zag. Volgens Roche voeren vrouwen constant een strijd tegen hun eigen lichaam. Vroeger was ik ongeschoren heel gelukkig. Waarom moet tegenwoordig alles wat natuurlijk is eigenlijk weg? vroeg ze zich af. Om zich te bevrijden uit dat keurslijf bedacht ze Helen, haar fictieve alter ego, dat haar lichaam neemt zoals het is. Het boek werd een groot succes in haar thuisland, maar niet iedereen was gecharmeerd van de belevenissen van Helen. Een boze brievenschrijver noemde het boek dan ook alles wat er mis is met de maatschappij, en het zou nooit verfilmd mogen worden. Laat dat nu net de quote zijn waarmee regisseur David Wnendt zijn bewerking van de controversiële bestseller opent.
Helen Memel is een levenslustige jonge vrouw met aparte opvattingen wat persoonlijke hygiëne betreft. Op seksueel gebied experimenteert ze er op los, en daarbij gaat niets haar te ver. Zelfs de inhoud van haar koelkast is niet veilig voor haar nieuwsgierigheid. Samen met haar beste vriendin Corinna doorbreekt ze ook nog eens het ene sociale taboe na het andere. Met hun opvallende gedrag en uitgesproken mening shockeren de twee hun omgeving.
Desondanks heeft Helen een klein hartje. Ook al maakt ze haar ouders helemaal gek met haar gedrag, ze heeft maar één wens: dat ze weer bij elkaar komen. Als er tijdens het scheren van haar intieme delen iets misgaat, belandt ze in het ziekenhuis. In haar ziektebed ziet ze de uitgelezen kans haar ouders weer te herenigen. Maar ook al zint Helen op gezinshereniging, met haar extreme gedrag lijkt ze zich tegelijkertijd tegen haar ouders af te willen zetten. Opgegroeid met een neurotische moeder en een afwezige vader, lijkt ze wat van haar kinderjaren in te willen halen. Haar obsessie met viezigheid is dan ook bijna kinderlijk te noemen. Ze speelt met het sperma van één van haar minnaars alsof het klei is en gaat zonder pardon op de meest vieze toiletbrillen zitten die ze kan vinden, juist omdat haar moeder haar daarvoor waarschuwde.
Helaas staat Wnendt niet lang stil bij Helens tegenstrijdige gevoelens wat haar familie betreft. Hierdoor loopt het verhaal ondanks zijn onbeschaamde toon toch wat clichématig af. Hoofdrolspeelster Juri houdt de aandacht er echter prima bij. Vol overgave stort ze zich in de rol van Helen. Juri weet het provocerende gedrag van haar personage te vervullen van speelsheid en zelfs een zekere charme. Helen wil alles proberen en komt daardoor soms in aparte situaties terecht. Maar of je haar gedrag goedkeurt of niet, net als haar verpleger Robin ben je al snel geboeid door Helen en haar belevenissen.
Ordinair wordt Vochtige Streken echter nergens. Dit komt doordat Wnendt Helens avonturen kleurrijk en met een flinke dosis humor in beeld brengt. Zo blijkt een smerige vlek op een toiletbril bij nadere inspectie een kleurrijke flora en fauna te herbergen. En een pizza bestellen laat je na het zien van Vochtige Streken in ieder geval wel even uit je hoofd. Het is humor die niet op het randje is, maar er met plezier overheen gaat en soms weet je niet of je er om moet lachen of een teiltje nodig hebt. Tegelijkertijd maakt de herkenbaarheid dergelijke zaken zo grappig. Lichamelijke ongemakken en seksuele fantasieën zijn eigenlijk doodnormale zaken waar niemand graag over praat. Helen schaamt zich nergens voor en zwelgt er zelfs in. Tegenstrijdig als dat klinkt, is dat best verfrissend.
