Hollywood speelt steeds vaker op safe. Ook deze zomer staan de bioscopen weer bol van de remakes en vervolgfilms. Film is business: er moet geld worden verdiend en dat gaat nou eenmaal makkelijker als je al een enthousiaste doelgroep hebt. Dat geldt ook zeker voor Maleficent. Toch moet Disneys nieuwste niet meteen worden gezien als een gemakzuchtige poging om te scoren.
Als er namelijk één film van de studio is dat een nieuwe interpretatie kan gebruiken, is het Doornroosje wel. De klassieker mag dan wereldwijd geliefd zijn; er valt ook nog wel het een en ander op aan te merken. Het verhaal is aan de dunne kant en de personages krijgen nauwelijks diepgang. Wel heeft het met de boosaardige heks Maleficent een van de engste Disney-slechteriken aller tijden. Gedenkwaardig angstaanjagend, omdat er geen sprankje mededogen of menselijkheid in deze mistress of all evil zat.
Nu de beruchte feeks een volle film voor zichzelf heeft gekregen, kan het dus twee kanten op. Of Disney kiest voor meer nuance of ze werken de griezelige koelbloedigheid meer uit. Debuterend regisseur Robert Stromberg gaat vol voor het eerste, waarmee Maleficent vooral een luchtige familiefilm is geworden.
Het is de veiligste keuze van de twee, maar ook de saaiste. Maleficent is van een angstaanjagende duivelin veranderd in een natuurminnende fee die strijdt voor het behoudt van haar magische bos, terwijl mensen uit de omgeving de boel willen vernietigen. Ze wordt het slachtoffer van diep verraad en is vanaf dat punt niet meer hetzelfde. Wraak wil ze, en die krijgt ze.
Maar al snel heeft ze spijt als blijkt dat de baby die ze heeft vervloekt, opgroeit als een heel lief meisje. Voor de nuchtere toeschouwer misschien zelfs wel een beetje te lief. Prinses Aurora wordt gespeeld door Elle Fanning, een van de meest getalenteerde actrices van haar leeftijd, maar haar verwonderde blik en vrolijke gegiechel werken al snel op de zenuwen. De uitwerking van Maleficent is beter. De makers hebben haar een achtergrond meegegeven die voor een groot deel mooi aansluit op de klassieker uit 1959. Maar verder is het allemaal verre van origineel of verrassend.
Gelukkig zijn er ook genoeg dingen om van te genieten. In de eerste plaats is dat de hoofdrol van Angelina Jolie, die met zichtbaar plezier haar personage vertolkt. Op haar best is ze in de bekende scène van het doopfeest: heerlijk duivels. En dan is er nog het visuele aspect van de film, dat met Stromberg als regisseur ook eigenlijk niet tegen kan vallen. De filmmaker verdiende zijn sporen lang en breed als visual effects supervisor en kreeg Oscars voor het setontwerp van Avatar en Alice in Wonderland. Ook Maleficent is met datzelfde fantasierijke oog voor detail gemaakt, met een imponerende digitale draak als hoogtepunt.
Het ziet er allemaal fraai uit, dus verbazingwekkend is het niet dat deze film tweehonderd miljoen dollar heeft gekost. Jammer alleen dat het verhaal verder zo zoetsappig en clichématig is uitgewerkt. Maleficent wint niet bepaald de originaliteitsprijs; met dit budget speelt Disney het waarschijnlijk liever zo veilig mogelijk. Film blijft business.
