Vroeg of laat doet elke succesvolle komedieacteur wel een poging een serieuze film te dragen. Dat pakt niet altijd even geslaagd uit, maar heeft nochtans ook al pareltjes opgeleverd als Eternal Sunshine of the Spotless Mind en Punch-Drunk Love. Om de acteur in kwestie de kans te geven zich van zijn meest serieuze kant te laten zien, wordt bijna altijd dezelfde methode toegepast: omring hem of haar door zoveel mogelijk mensen die hun sporen in drama hebben verdiend. The Skeleton Twins doet daar niet aan mee. Sterker nog: in plaats van één komedieacteur die de serieuze kant op gaat, biedt de film er twee.
De acteurs in kwestie zijn Bill Hader en Kristin Wiig. Beiden zijn bekend geworden door hun jarenlange medewerking aan het sketchkomedieprogramma Saturday Night Live en zijn daarnaast geregeld te zien in producties van komediespecialist Judd Apatow. Aangezien The Skeleton Twins opent met een zelfmoordpoging zal direct duidelijk zijn dat deze film iets minder hard op de lach mikt. Hader en Wiig spelen de tweeling Milo en Maggie, die elkaar om onduidelijke redenen al tien jaar niet meer hebben gezien. Enkel door een poging van de eerste zich van het leven te beroven, worden ze weer samengebracht. Dat Maggie op het moment van kennisgeving over de zelfmoordpoging van haar broer juist zelf met een hand vol pillen staat, is tekenend voor de situatie: het had net zo goed andersom kunnen zijn.
Uit bezorgdheid nodigt Maggie haar broer uit om een tijdje bij haar en haar man in het herfstige New York (de staat, niet de stad) te verblijven. In zijn oude woonplaats komt Milo wat meer tot zichzelf. Langzaamaan herstelt het contact met zijn tweelingzus, maar wordt ook duidelijk dat de twee psychologisch gezien behoorlijk in hetzelfde schuitje zitten. Milos pogingen om in Hollywood voet aan de grond te krijgen als acteur blijken immers op net zo weinig substantieels te zijn uitgelopen als Maggies huwelijk. Stukje bij beetje komt aan het licht dat ze als kind misschien net iets te veel ellende hebben gehad om als volwassenen normaal te kunnen functioneren. Hun vader overleed op hun veertiende en hun moeder blijkt een vermoeiende zweefteef vol optimisme maar zonder enige interesse in haar kinderen. En dan had de homoseksuele Milo als tiener ook nog eens een verhouding met zijn leraar...
Maar zoals het hoort, confronteren broer en zus elkaar niet alleen met hun ellende, maar trekken ze elkander er ook doorheen. Dat gebeurt niet altijd even zachtzinnig (vooral de cynisch ingestelde Milo is vaak net iets te eerlijk), maar dat resulteert voor de kijker gelukkig in zowel humoristische als ontroerende cinema. Een heerlijk overdreven playbacksessie op het Starship-nummer Nothings Gonna Stop Us Now zal dan ook bij velen een brede glimlach opwekken. Het zijn dergelijke scènes die ervoor zorgen dat The Skeleton Twins ondanks een hoop zware thematiek toch uitmondt in een geslaagde feelgoodfilm. De doorleefde vertolkingen van Hader en Wiig en hun sterke chemie vormen de kers op de taart.
