Ouder worden is niet makkelijk, zeker niet in een zo op jeugd georiënteerde samenleving als de onze. Volwassen worden is tegenwoordig zo mogelijk nog lastiger, en steeds minder hetzelfde als ouder worden. Wat is volwassen zijn überhaupt, als het niet meer strikt aan leeftijd is gebonden? Hoe word je volwassen en blijf je tegelijkertijd jong? Zulke vragen staan aan de basis van While We're Young, de nieuwste film van de New Yorkse komische cineast Noah Baumbach. Hij snijdt daarnaast ook authenticiteit en integriteit in de moderne kunstwereld aan, die in dienst staan van de vragen over opgroeien als volwassene.
Het is niet de eerste keer dat Baumbach zich met dit onderwerp bezighoudt. In Kicking & Screaming, zijn speelfilmdebuut uit 1996 waarin een aantal pasafgestudeerden zich geen raad weet met hun levens, komt het al voor. Daarna werkte hij in de jaren nul samen met Wes Anderson aan de scripts voor diens The Life Aquatic with Steve Zissou en Fantastic Mr. Fox. Zelf regisseerde hij in die tijd The Squid and the Whale en Margot at the Wedding. De verantwoordelijkheid die met ouderdom komt, speelt in al die films wel een rol, al is het soms een kleine. In 2010 richt Baumbach in Greenberg zijn blik weer echt op ouder worden versus volwassen worden, en ook in Frances Ha worstelt het titelpersonage met een soortgelijk probleem. Baumbachs inzichten zijn door de jaren heen wel veranderd, naarmate hij zelf ook ouder werd. Zijn personages groeiden met hem mee, en twintig jaar na zijn debuut bekijkt hij deze terugkerende thematiek in While We're Young vanuit middelbare leeftijd.
Josh en Cornelia zijn een stel van in de veertig dat schippert tussen wat er van hen verwacht wordt op hun leeftijd en de hang naar hun jongere zelf. Het leven van hun beste vrienden draait eigenlijk alleen nog maar om kinderen en het ouderschap, maar daar voelt het koppel (nog) niets voor. Josh is een documentairemaker die al tien jaar lang bezig is met het afmaken van zijn tweede film, zonder succes. Hij stelt daarmee eigenlijk verdere ontwikkeling van zijn leven uit, door telkens het afmaken van zijn film als reden te noemen om niets anders te ondernemen.
Dan ontmoeten ze Jamie en Darby, twee ontzettend hippe twintigers. Of eigenlijk hipsters van de eerste orde, die zo origineel en spontaan op Josh overkomen dat hij via de omgang met hen weer jong probeert te worden en daar Cornelia in meesleept. Dit levert de grappigste scènes van de film op. Bijvoorbeeld wanneer Cornelia leert hiphopdansen op 2Pacs 'Hit 'Em Up', nadat ze uit een babydansklasje van haar beste vriendin is gevlucht. Niet alleen hilarisch vanwege het (visuele) contrast tussen de twee, maar ook door hoe Cornelia zich fanatiek in de hiphopdans stort uit angst voor de dansende baby's.
Niks is echter wat het lijkt. De verjonging van Josh en Cornelia is tijdelijk en net zo min echt als de schijnbaar nobele intenties, vriendschap en het 'authentieke' leven van Jamie en Darby dat het oudere koppel juist zo aantrok. Uiteindelijk moeten zij hun eigen leven en leeftijd toch onder ogen zien, wat culmineert in een prachtig onzeker einde dat doet denken aan The Graduate. Baumbach verweeft daarmee handig artistieke twijfels met onzekerheid over ouder en/of volwassen worden, en de vraag hoe daar wel (en niet) mee om te gaan. De precisie waarmee hij dat doet is ook terug te zien in sommige shotkeuzes, die heel af en toe doen denken aan die van zijn goede vriend Wes Anderson. Hoewel Baumbach verder een geheel eigen stijl heeft, hebben de twee regisseurs gemeen dat ze fijnzinnige tragikomedies maken, waarin ruimte is voor humor én het intelligent behandelen van serieuze thema's.
