Scenariste Diablo Cody lijkt een voorliefde te hebben voor eigenwijze en een tikkeltje zelfdestructieve vrouwen. In 2007 won de ex-stripper een Oscar voor haar scenario over de hoogzwangere tiener Juno en vier jaar later maakt Charlize Theron een optreden als uitgebluste schrijfster in de dramedy Young Adult. Ook in haar nieuwste script, Ricki and the Flash, staat een soortgelijke eigengereide dame centraal. Jonathan Demme nam de regie voor zijn rekening en Meryl Streep maakt haar opwachting als het titelpersonage Ricki, een wannabe rockster van middelbare leeftijd.
Qua uitgangspunt doet Ricki en the Flash sterk denken aan het eerder dit jaar verschenen Danny Collins. Ook hierin doet een enigszins tragische muzikant op leeftijd na een lange absentie een poging om de band met zijn familie te herstellen. Het grote verschil tussen de twee films is echter dat de hoofdpersoon in die film, in tegenstelling tot de fictieve Ricki Rendazzo, wel degelijk succes wist te boeken. Ricki daarentegen staat in de openingsscène van de film met haar band The Flash in een achterafkroegje een showtje weg te geven voor een voornamelijk bejaard publiek, van wie de meesten lamlendig aan de bar hangen en enkelen in kringetjes voor het podium wat ouderwetse hupjes lopen te maken. Hoogtepunt van de avond is een ongemakkelijk momentje tijdens het voorstelrondje waarbij gitarist Greg zijn relatie met de zangeres net iets anders inschat dan zij.
Vervolgens reist Ricki af naar het huis van haar ex-man om haar depressieve dochter Julie bij te staan na haar scheiding. Met Streep en haar eigen dochter Gummer in de hoofdrol zou dit garant kunnen staan voor een aantal pittige dramascènes, maar helaas houdt Demme de boel vooral erg luchtig met een hoog feelgoodgehalte. Dat is jammer, want door een hoop moeilijke vragen te negeren blijft Ricki meer een karakterschets dan een uitgewerkt personage. Zo wordt nergens duidelijk waarom Linda (wat haar echte naam blijkt te zijn) het nodig vond om haar gezin in de steek te laten om een droom als rockster na te jagen. Ook blijft de verklaring uit waarom ze na al die jaren zonder succes nooit haar kinderen op heeft willen zoeken, wat het des te ongeloofwaardiger maakt hoe snel ze weer als moeder geaccepteerd wordt. In plaats daarvan wordt bij wijze van uitdieping een nogal oninteressant achtergrondverhaal over een overleden broer in de Vietnamoorlog opgevoerd, wat Rickis soms wat rechtse opvattingen zou moeten verklaren.
Hoe geweldig Meryl Streep normaliter dan ook mag zijn, het personage Ricki Rendazzo wekt toch voornamelijk ergernis op. Evenals de geforceerde manier waarop de film zijn best doet om de beoogde vijftigplusdoelgroep te bedienen. Zo is er een grappig bedoeld momentje waarin een jonge dame al telefonerend tijdens het afrekenen aan een kassa selfies begint te maken, onder het mom van Haha, die jongelui met hun mobieltjes, hè!. Daarnaast bestaat het repertoire van Rickis band voornamelijk uit oubollige covermuziek en moet tussen ieder nummer terloops de titel worden genoemd voor de kijkers met een aftakelend geheugen. Echter doet Ricki ook een verwoede poging om het verveelde publiek te laten zien dat ze nog steeds hip en bijdetijds is. Buiten de oudere nummers is er echter ook ruimte ingebouwd voor Lady Gagas Bad Romance en Pinks Get This Party Started als moderne afwisseling ongetwijfeld geselecteerd uit de stapel 'hippe' dansmuziek waar ook moeders nog naar luisteren.
Er is maar weinig wat het vrij clichématige gebeuren nog wat extras geeft. Zelfs de normaal zo scherpe dialogen van Cody missen dit keer venijn. Ergens voelt het alsof Ricki and the Flash misschien beter had gewerkt als een satirische mockumentary uit de koker van Ricky Gervais. Met een hoofdpersonage dat zichzelf ondanks een gebrek aan talent en succes continu blijft overschatten, tot grote ergernis van haar omgeving. Helaas is Demmes film maar weinig kritisch op zijn bij vlagen onuitstaanbare hoofdpersonage. Wanneer Ricki tijdens de bruiloft van haar zoon zonder aankondiging het podium beklimt voor een optreden en de spotlight zonder enige gêne op zichzelf weet te vestigen, betreden zelfs de grootste zuurpruimen prompt de dansvloer en blijkt de jarenlange absentie van moederlief allang vergeven. Ben je echter een vijftigplusser met een sluimerende midlifecrisis, heet je Gerda of Johanna en streep je nu al de dagen af tot het begin van de Top 2000, dan is Ricki and the Flash misschien wel je nieuwe favoriete film.
