Ergens is het wel te begrijpen dat de thriller Solace wordt vergeleken met The Silence of the Lambs. Beide films gaan over een FBI-agent die worstelt met een onvindbare seriemoordenaar en als laatste redmiddel de hulp inschakelt van iemand die hij eigenlijk helemaal niet zou moeten vertrouwen. In allebei de gevallen wordt die adviseur onderkoeld gespeeld door Anthony Hopkins.
Maar verder dan dat mag de vergelijking niet gaan. Solace is veel minder beklemmend dan de klassieker uit 1991. De voornaamste reden daarvoor is de premisse: Hopkins speelt een medium dat vrij soepel mensen tot hun diepste kern kan uitlezen en penibele situaties kan voorspellen. Handig voor vastgelopen FBI-agent Joe en zijn minder ervaren partner Katherine, maar minder leuk voor de kijker. Want hoe kan een thriller nog spannend zijn als een van de hoofdpersonen alles van tevoren al weet? Je schakelt iedere vorm van suspense ermee uit.
Zo kijken we halverwege de film naar een autoachtervolging waarbij de helderziende John instructies geeft aan bestuurder Katherine. Gewoon de auto in een zijstraat even stilzetten en afwachten. En ja hoor, daar rijdt de verdachte voorbij, dus kan het gas er weer op. Niet echt spannend. Maar toch, regisseur Afonso Poyart gaat wel vermakelijk creatief om met zijn uitgangspunt. Neem Solace met een korrel zout en het is best een aardige zit.
Hetzelfde gaat op voor het gebrek aan geloofwaardigheid, met name in de eerste helft van de film. Ik heb de super-de-luxe uitvoering van een onderbuikgevoel, legt de helderziende John uit. Kan dat onderbuikgevoel dan niet meteen even het einde van de film voorspellen? Of een concreter voorbeeld: kan hij Katherine niet gewoon naar de plek sturen waar de verdachte zijn auto uiteindelijk rustig zal parkeren? En belangrijker: waarom vertrouwt het agentenduo zoveel op de man die de kleinste details in hun moordzaak lijkt te weten? Wordt John daar zelf geen verdachte door?
Genoeg vragen om bij stil te staan, maar wie zich daaroverheen zet, zal merken dat Solace in de tweede helft beter wordt. Het verhaal zit inventiever in elkaar dan je van tevoren zou denken. Het kost Afonso Poyart moeite om zijn publiek mee te krijgen, maar uiteindelijk weet hij zijn curieuze gegeven wel op een hele vermakelijke manier uit te werken. Meer dan dat moet je er eigenlijk niet over te weten komen. Blijf daarom bij uitgebreide plotbeschrijvingen of de trailer uit de buurt, want het zijn juist de verrassend onvoorspelbare plotwendingen die deze film een prettig dwars karakter geven.
