Na zijn doorbraak met The Lord of the Rings in 2001 is Viggo Mortensen echt gaan floreren als acteur en rijgt hij de klassiekers aaneen. Denk aan The Road, Captain Fantastic, The Green Book en zijn samenwerkingen met David Cronenberg. Dat hij daarnaast ook nog eens kan regisseren liet hij zien in 2020 met Falling en nu opnieuw met de ingetogen en ruwe western The Dead Don't Hurt.
Als de dolende cowboy Holger Olsen heeft hij, na dienst te hebben genomen in de oorlog, de functie van sheriff aangenomen. Tegenover hem staat Vicky Krieps als Vivienne Le Coudy, een vrouw die geleerd heeft om te overleven in een door mannen gedomineerde wereld. Ondanks - of misschien juist dankzij - hun botsende persoonlijkheden voelen de twee zich tot elkaar aangetrokken. De boerse cowboy en de geciviliseerde jongedame. De één een patriot die niets liever wil dan zo min mogelijk uitvoeren, de ander een assertieve jonge vrouw die verlangt naar huiselijk geluk en een veilig bed om in te slapen.
The Dead Don't Hurt vertelt geen nieuw verhaal en voelt hier en daar iets te erudiet voor een western, alsof Mortensen zijn eloquentie wilde etaleren, maar de film is wel met heel veel liefde gemaakt. De regie is precies en er is veel aandacht besteed aan de aankleding van de sets.
Mortensen houdt duidelijk ook van de personages die hij op papier heeft gezet. Zij dicteren het tempo en ritme. In het bijzonder Vivienne krijgt veel aandacht. Na een heftige jeugd met een vader die vocht tegen de Engelsen leerde Vivienne om voor zichzelf op te komen en zelf haar geld te verdienen. Geen denken aan dat zij gedwee de rol van huisvrouw accepteert. Hoe sterk Vivienne echt is blijkt wel na een traumatische ervaring.
Omdat Vivienne en haar ijzeren doorzettingsvermogen belangrijke rollen spelen zou dit drama zich kunnen kwalificeren als feministische western. Maar in dat geval had Mortensen op verhaalgebied toch andere keuzes moeten maken, om zo nog meer de diepte in te gaan met de thematiek.
Verwacht met The Dead Don't Hurt een ingetogen en persoonlijke film met een aangenaam loom tempo, gesitueerd in een wereld van lang geleden. Het einde is prachtig en hartverscheurend. Zeker als je je realiseert hoe bitter het eigenlijk smaakt. Opnieuw een voltreffer van en met Mortensen.
