Jo heeft haar zaakjes goed op orde. Ze is een populaire blogger voor een lifestylewebsite, heeft een prachtig huis midden in de natuur en is getrouwd met iemand die verdacht veel op Kit Harrington lijkt. Als er dan ook nog nieuw leven op komst is, kan de wolk haast niet rozer worden. En dat wordt die ook niet. Want na de perfecte babyshower, de opschepperige blogs over haar zwangerschap en de geslaagde bevalling pakken zich donkere wolken boven het kersverse gezinnetje samen. Jo heeft moeite zich aan baby Ruby te hechten en krijgt paranoïde denkbeelden.
Debuterend regisseur Bess Wohl is vooral bekend als schrijver en producent van toneelstukken. Baby Ruby voelt echter niet aan als een theaterproductie, want de meeste spanning en plotopbouw speelt zich af in de innerlijke wereld van Jo. Er zijn grafische voorstellingen van haar waandenkbeelden en je vraagt je geregeld af of de interacties die zij met haar omgeving heeft werkelijkheid of inbeelding zijn. Baby Ruby voelt daardoor soms als een psychologische thriller of zelfs horror, maar is toch vooral een verslag over een vrouw die moeite heeft met postnatale angsten en gevoelens.
Het bewust worden en toelaten van negatieve gevoelens ten opzichte van de veranderde situatie van de nieuwbakken moeder is de voor de hand liggende eerste stap van het helende proces. Een van de personages vertrouwt Jo toe: "We kunnen het niet toelaten en daardoor wordt het sterker." De angst voor de angst moet het meest gevreesd worden. De vervolgstappen doet de film eigenlijk niet uit de doeken. In de korte derde akte blijft veel in het ongewisse en dat is ergens wel goed, want een kant en klare oplossing zou de serieuze problematiek alleen maar onnodig simplificeren.
Dit betekent wel dat het grootste deel van Baby Ruby hetzelfde stramien volgt, namelijk het circulaire wegzakken van Jo in postnatale depressie en postpartumpsychose. Jo beeldt zich iets in, gaat een confrontatie aan en herstelt zich weer gedeeltelijk. De stappen in het proces worden aannemelijk gebracht en goed geacteerd, maar het wordt na een tijdje repetitief. Je gaat naar iets meer verlangen om je tanden in te zetten. Het spanningsveld tussen werkelijkheid en waan is een interessant onderdeel van het drama, maar wordt wat uitgemolken en zorgt ook voor een paar scènes die onbedoeld op de lachspieren werken.
Daarnaast voelt Baby Ruby onevenwichtig, wat mogelijk te maken heeft met de onervarenheid van Wohl als filmregisseur. Alle aandacht is gericht op Jo en daardoor komen de nevenpersonages nogal eendimensionaal over. Ze zijn in deze film alleen instrumenten om Jo's problemen duidelijk te maken en hebben geen waarde op zich. Immanuel Kant zou er niet blij mee zijn. Dat wil niet zeggen dat er slecht geacteerd wordt. Kit Harrington, Meredith Hagner en vooral Jayne Atkinson als Jo's bemoeizuchtige schoonmoeder doen precies wat ze moeten doen en Noémie Merlant is overtuigend in de hoofdrol.
Baby Ruby is te zien bij Netflix.
