Regie: Erin Lee Carr | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2023

In 2022 bracht Netflix de documentaireserie The Real Bling Ring: Hollywood Heist uit. Deze beweerde toen het volledige verhaal te vertellen van deze reeks inbraken, maar miste één belangrijke speler. In de tegenhanger van deze serie, presenteert The Ringleader: The Case of The Bling Ring voor het eerst het verhaal van Rachel Lee, die tot nu toe altijd als leider van de groep is bestempeld. Wat is nu het echte verhaal achter deze mythische dievenbende uit Los Angeles? Een echt objectief antwoord wordt niet gegeven en deze film neigt juist te vaak naar een subjectieve hervertelling.

Voor wie niet bekend is met de groep 'The Bling Ring', een korte introductie: tussen 2008 en 2009 heeft een groep tieners in Los Angeles een grote hoeveelheid beroemdheden beroofd. Alles van kleding, drugs, naaktfoto's en sieraden zijn hierbij gestolen en verloren gegaan. De enige manier waarop deze tieners dit konden flikken, was door de prille maar populaire sociale media te gebruiken. Hier vertelden de beroemdheden waar ze zouden zijn, en wisten de kleptomanen wanneer de huizen leeg zouden staan.

Toen dit criminele circuit langzaam uit elkaar begon te vallen, doormiddel van beveiligingsbeelden en één van de leden die alles opbiechtte, stond dit nieuws maandenlang centraal in de roddelbladen. Ook trok het de aandacht van Hollywood, waar niemand minder dan Sophia Coppola het geheel verfilmde in The Bling Ring. Zelfs met al deze verschillende films en reportages over hetzelfde verhaal, menen de makers van deze meest recente documentaire op HBO Max een nieuw verhaal te kunnen vertellen.

Tot nu toe is in alle Bling Ring verfilmingen Rachel Lee benoemd als het meesterbrein. Dit viel makkelijk vol te houden, aangezien Lee al vroeg had besloten dat zij niet met de media wilde spreken over haar rol in het geheel. Zo was het heel makkelijk voor alle betrokkenen om haar als zondebok te gebruiken, waar ze tot nu toe vrij succesvol in zijn geweest. Met deze documentaire is het eindelijk tijd voor Lee om haar eigen verhaal te vertellen.

Nu is het ook zo dat Lee niet als onschuldig verklaard kan worden, en de makers van de documentaire vergeten dat ook niet. Zo is er een moment waar haar neiging tot liegen bloot wordt gelegd. Nadat ze claimt dat ze niet meer liegt, vergeet ze heel toepasselijk een essentieel onderdeel van het verhaal. Hiermee voelt het alsof ze zichzelf beter wil afbeelden (en minder crimineel lijken), terwijl ze vervolgens moet toegeven dat zij bewijsmateriaal van haar criminele activiteiten op Venice Beach heeft verkocht.

Het voelt bij een groot deel van het verhaal alsof het fungeert om de schuld weg te halen bij Lee. Aangezien het in alle eerdere instanties juist bij haar is gelegd, maar zij zichzelf toen niet kon of wilde verdedigen, voelt dit als een logisch standpunt voor de documentaire. Maar in dit geval voelt het meer als een welles-nietes verhaal tussen alle schuldige partijen, om te bepalen wie het meest of minst schuldig is.

Daarnaast is het ook niet onbelangrijk om te benoemen dat deze criminele bende toentertijd bestond uit middelbare scholieren. Veel van de problemen die Lee tijdens het interview bespreekt, voelt daarom ook als tienerdrama: al haar kleptomane neigingen worden opgehangen aan FOMO, onzekerheden over haar uiterlijk en haar drang om te leven als een beroemdheid. De kritiekpunten die ze over haar mede-criminelen te zeggen heeft zijn dan ook redelijk oppervlakkig en zijn een te wankele fundering om de rest op te bouwen.

Naast het perspectief van Lee, zijn er ook wat journalisten en politieagenten die een interessante lading geven aan het geheel. Vooral met hun inzichten over de manier waarop de rechtszaak is behandeld. In misschien wel het meest bizarre stukje uit de documentaire vertellen zij namelijk dat de hoofddetective van de zaak ervoor heeft gezorgd, dat deze verkeerd is afgehandeld en de jonge criminelen een minimale straf moesten uitzitten.

En hoewel dit een van de weinige absolute, bewezen waarheden is, leunt de rest van de film toch te veel op subjectieve (en dus emotioneel geladen) hervertellingen van de gebeurtenis. Volgens Lee bevat "iedereens waarheid" een kern van objectieve waarheid, waardoor de kijker uiteindelijk het eindoordeel mag vellen met alle verzamelde informatie. Natuurlijk leunt deze documentaire één specifieke kant op, maar wil zichzelf indikken door Lee's worden te gebruiken in plaats van het zelf te moeten zeggen.

Op dit punt verliest de documentaire erg veel geloofwaardigheid en tackelt het zo de grotere verhaallijn die het de hele speeltijd heeft opgebouwd. Doodzonde, want het had een fijn tegengeluid kunnen zijn voor al het over gedramatiseerde wat al is uitgebracht. Maar hij valt toch net te vaak terug in tranentrekkende anekdotes van een onbetrouwbare verteller.

The Ringleader: The Case of The Bling Ring is te zien bij HBO Max.