Regie: Chris Smith | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2023

Ze hebben zo'n vijf jaar bestaan en 'slechts' eenentwintig nummers op de plaat gezet. Ze brachten maar twee albums uit en hun oeuvre beslaat nog geen twee uur aan muziek. Toch heeft het Britse popduo Wham!, bestaande uit jeugdvrienden George Michael en Andrew Ridgeley, van 1981 tot en met 1986 een onuitwisbare indruk achtergelaten in de popmuziek. Netflix zet hun belangrijkste wapenfeiten nog eens keurig op een rijtje. En ook niet meer dan dat.

De Grieks-Cypriotisch-Britse Georgios Kyriacos Panayiotou en de Italiaans-Egyptisch-Britse Andrew John Ridgeley ontmoetten elkaar toen ze nog puber waren. Georgios kwam nieuw op Andrews school en de twee werden naast elkaar in de klas gezet. Al snel bleken ze een liefde voor muziek te delen en stortten ze zich met een bandje op matige skamuziek. De andere bandleden haakten al snel af, maar George en Andrew zetten door en schreven al snel samen nummers.

Hier vloeide Wham! uit voort en de eerste successen kwamen aarzelend tot stand. Aanvankelijk wilde de groep, toen bestaande uit jonge twintigers, vooral een proteststem laten horen. Maar al snel bleek dat de jonge Britse generatie van de vroege jaren tachtig vooral behoefte had aan zorgeloze popmuziek, iets waar Michael altijd moeite mee bleef houden. Hun eerste echte hit Club Tropicana was de belichaming van deze hang naar escapisme, maar werd verguisd door critici.

Al in hun vroege jaren zetten Michael en Ridgeley een demo van Careless Whisper op de band, een nummer dat later een grote hit werd en een blijk van de songwriterscapaciteiten van met name Michael was. Ook al kwam Michael tegenover zijn vriend en medebandlid vroeg uit de kast, zijn seksualiteit hield hij angstvallig voor zich. Het gevolg was dat hij vele tienermeisjes van zich af moest slaan en moeilijke vragen van het journaille over vrouwelijke aandacht moest weerstaan.

Het toepasselijk getitelde Wham! is een heerlijke trip over de wegen van nostalgie - voor hen die het actief hebben beleefd - maar is als documentaire qua vorm een kleffe hap. Filmmaker Chris Smith werkt de carrière van het duo in rap tempo af en doet dit aan de hand van denkbeeldige plakboeken. In nog geen vijftien minuten wordt de basis van de vriendschap tussen Michael en Ridgeley gelegd en zijn hun eerste successen een feit. Vervolgens is het een en al succes dat de klok slaat.

Kritische noten worden er niet gekraakt. Tussen de bandleden was het kennelijk altijd koek en ei, al werd na het uiteengaan van de groep in juni 1986 toch wel bekend dat Michael zich negatief had uitgelaten over de samenwerking en met name het repertoire dat Wham! ten gehore had gebracht. In de latere jaren voor zijn plotselinge dood werd Michael weer wat milder. Met Ridgeley bleef hij altijd bevriend, maar Smiths docu eindigt abrupt bij het stoppen van de band.

Dit maakt Wham! vooral een aangename introductie voor latere generaties die heus wel eens Wake Me Up Before You Go Go of Last Christmas op de radio voorbij hebben horen komen. Michael en Ridgeley leefden vijf jaar lang in een roes en hadden een ongekend hoge gunfactor. Als documentaire bevat Wham! weinig spannend materiaal en is op momenten zelfs ronduit saai, maar de muziek blijft onmiskenbaar goed.

Wat vooral blijft hangen zijn de drang van Michael naar erkenning als serieus liedjesschrijver met complexere thema's als gratis drank op een tropische avond vol feestbeesten. Het wordt aangestipt maar niet uitgewerkt. Al tijdens het bestaan van Wham! lonkte de op Eerste Kerstdag 2016 overleden Michael naar een solocarrière. De zanger, die afgelopen maand zestig jaar oud zou zijn geworden, demonstreerde zijn onmiskenbaar talent met weergaloze solohits als Freedom, Faith, I Want Your Sex en het wonderschone Praying for Time. Het is hopen op een nieuwe documentaire over deze periode, idealiter met wat meer diepgang.

Wham! is te zien bij Netflix .