Regie: Jono McLeod | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2022

De klas van een middelbare school in een sjieke Schotse wijk krijgt begin jaren negentig een nieuwe leerling, genaamd Brandon Lee. Net als de zoon van Bruce Lee, die kort daarvoor was overleden op een filmset. Brandon is een apart figuur. In de eerste instantie maakt hij weinig connecties, maar mettertijd wordt hij een van de populairste leerlingen. Maar er blijkt iets niet aan de haak te zijn.

Al gauw wordt voorspelbaar wat dat is. Toch duurt het erg lang voordat de waarheid wordt uitgesproken. De eerste helft bestaat voornamelijk uit inmiddels volwassen klasgenoten die navertellen hoe Brandon werd ontvangen, hoe bizar die zich gedroeg en hoe die uiteindelijk toch geliefd werd.

Allemaal leuk en aardig, maar dit gaat wel erg lang door. Vooral als blijkt dat de niet zo onverwachte wending weliswaar erg ongewoon is, maar ook weer niet zo episch dat het de lange aanloop waard was. De tweede helft van de documentaire duikt in de psyche van Brandon Lee, wie hij was en waarom hij deed wat hij heeft gedaan. Aangezien dat niet meer is dan een ludieke actie, valt daar ook niet bijzonder veel uit te melken.

Desalniettemin is het een bijzonder verhaal. Dat amusant en luchtig verteld wordt. Het leven op de Schotse school komt in de vorm van animatie voorbij, aangezien er destijds geen camera in de klas hing. Een steeds vaker toegepaste techniek in documentaires.

En Alan Cumming is erbij! Brandon Lee zelf wilde best zelf zijn verhaal doen, maar hij wilde niet in beeld komen. Dus Cumming werd er bij gehaald om het gezicht te zijn, hij playbackt alle woorden die Lee vooraf heeft ingesproken. Sympathiek dat hij zich daar voor leent, maar ook passend: er zou hier ooit een film over gemaakt worden totdat Brandon Lee zijn toestemming introk, maar niet voordat Alan Cumming al gecast was om hem te spelen.

Ergens is het ook een beetje Klasgenoten. Dat was een tv-programma waarin elke aflevering een bekende Nederlander werd uitgenodigd om te kletsen met hun oude basisschoolklas over vroeger. Ook in My Old School is het woord aan zij die met Brandon Lee destijds het lokaal deelden. Een hoop herinneringen ophalen en gegiechel dat op die manier vrolijk maar traag het verhaal vertelt.

Brandon Lee geeft zelf een verklaring voor wat zijn motivatie was voor wat hij heeft uitgevreten. Maar wanneer anderen daar aan bijdragen blijkt hij geen betrouwbare bron te zijn. Ergens is dat sneu, maar aan de andere kant houdt dat in dat de uitgebrande aandacht voor deze smeerder van broodjes aap weer wordt aangewakkerd.

Het had prima binnen een uur verteld kunnen worden, en het is maar een waargebeurd sterk verhaal. Maar toch, het is zo'n bizarre en uitzonderlijke gebeurtenis die onmogelijk niet achtergehouden kan worden. Dit had ook zo'n documentaire kunnen zijn die alles doodserieus en met onheilspellende achtergrondmuziek had kunnen delen, verdeeld over minimaal drie afleveringen. Een slimme keuze om het bij slechts een film te houden, met een luchtige toon.

Maar het blijft een raadsel dat Brandon Lee's klasgenoten ooit zijn gevallen voor zijn misleiding. Vooral als aan het einde van de film beelden te zien zijn van de echte persoon zelf. Hun volwassen versies snappen dat inmiddels ook niet, maar het kattenkwaad is al geschied.

My Old School is te zien bij NPO Start.