Parijs, 1935. Tijdens een auditie slaat Madeleine een opdringerige theaterproducent van zich af, en gaat naar huis waar ze samenwoont met een vriendin die werk zoekt als advocate. Even later staat de politie aan de deur omdat de producent vermoord is aangetroffen. De magistraat is ervan overtuigd dat ze schuldig is, dus besluit ze te doen alsof ze het gedaan heeft vanuit zelfverdediging. Madeleine wordt spontaan een beroemdheid en alles gaat voor de wind, maar er blijft natuurlijk nog een gat open: de echte moordenaar loopt nog rond.
Het Franse toneelstuk Mon Crime uit 1934 is al twee keer verfilmd in Hollywood, lang geleden. Regisseursveteraan François Ozon heeft de taak op zich genomen om het nog eens over te doen op eigen bodem. En dat doet hij goed, want aan de film is niet te merken dat dit oorspronkelijk voor op de bühne is. Het scenario is dan ook niet een zeer getrouwe adaptatie van het theaterscript.
Dat levert een kleine toer door Parijs van negentig jaar geleden op, en daarin slaagt Ozon zeker. Bij de wijde shots die een panorama van de stad bieden, is duidelijk dat de acteurs voor een groen scherm staan, maar dat stoort niet en de meeste scènes spelen zich sowieso binnen af. Het is maar goed ook dat het er leuk uitziet, want de vele dialogen kan deze verfilming niet losschudden van het bronmateriaal.
De gesprekken zijn overigens allemaal in een luchtige toon. Het gehalte aan grapjes is redelijk hoog - maar zeker niet altijd sterk genoeg om hardop te kunnen lachen. Zoals gebruikelijk ratelen die Fransen aan een stuk door. Het tempo en de typische culturele trekjes houden het vermaak er goed in.
Dat Madeleine zo makkelijk schuldig bevonden wordt, komt door een kolderieke magistraat wiens personage iets te doldwaas is om de geloofwaardigheid hoog te houden. In eerste instantie ondervraagt hij een andere verdachte die hem eraan herinnert dat hij ten tijde van de moord bij de magistraat thuis was. De magistraat vraagt of anderen daar getuige van zijn; als dit niet in het originele toneelstuk zat is het mogelijk een knipoog naar Le Fantôm de la Liberté, een surrealistische klassieker waarin onder andere twee ouders hun eigen dochter meenemen naar het politiebureau om melding te maken van haar vermissing.
Tegenover dat flauwe personage staat de scène-stelende Isabelle Huppert als een half vergeten filmster. Huppert snapt dat ze in een klucht zit en past haar acteren daar op aan, wat er automatisch voor zorgt dat ze alle aandacht naar zich toe trekt. De twee dames die de hoofdrollen hebben doen het prima, maar ietwat rechttoe rechtaan. Het had iets kleuriger gemogen.
Mon Crime heeft even tijd nodig om op gang te komen en raakt pas echt lekker opgewarmd na de rechtszaak. Eenmaal op gang vliegen de resterende zeventig minuten zo om, met een verzadigende conclusie ter afronding. Een typische François Ozon-komedie, luchtig en met een ondeugende knipoog.
