Ex-professioneel stripper Mike verdient tegenwoordig zijn kost met andere klusjes, maar wanneer een rijke en wanhopige dame een lapdance van hem eist maakt hij zoveel in haar los dat ze hem meeneemt naar Londen waar hij de kans krijgt om zijn eigen show te runnen. Mike krijgt de smaak te pakken, maar hoe meer passie hij in zijn project stopt hoe meer tegenslagen hij op zijn bord krijgt - inclusief de gevoelens van de rijke dame die niet zo afstandelijk kan zijn als ze graag zou willen.
De film is net een paar minuten bezig of Channing Tatum staat alweer vakkundig zijn kruis tegen iemand aan te wrijven. Een tango mag dan wel de liefde bedrijven zijn in dansvorm, maar wat hij met Salma Hayek in die scène doet is een stuk minder romantisch en heel wat vuriger. Neem het in je op, want zo'n grote portie choreografische seks wordt niet meer opgediend.
Het is begrijpelijk dat het Maxandra, Hayeks personage, flink wakker schudt en een nieuw project in haar inspireert dat mooi aansluit op Mikes talent. Zo makkelijk gaat het plot van start in dit derde deel. In haar scheiding krijgt Maxandra eigenschap over een Londens theater waar al jarenlang een fictioneel stuk wordt opgevoerd over een vrouw die moet kiezen tussen een rijke doch saaie heer of een arme sloeber vol passie. Maxandra stelt voor om aan dit toneelstuk een nieuwe draai te geven zodat het symbool staat voor de vrije keuzes van de sterke vrouw, met Mike als regisseur en choreograaf.
Het is een verrassend, simpel en leuk plot, maar tevens de grote domper. Er wordt ontzettend veel tijd besteed aan laten zien hoe Mike en Maxandra aan hun vernieuwing van dit toneelstuk timmeren. Ze leggen enorme druk op hun eigen schouders om ervoor te zorgen dat het een show vol kwaliteit en inhoud zal worden. En dat het nog steeds een link heeft naar dat toneelstuk.
Het creëert hoge verwachtingen van de kijker. Hoe ziet een voorstelling er uit die een hybride is tussen een klassiek toneelstuk en een stripshow? Geen idee, want wanneer het doek eindelijk op gaat op de openingsavond - waarvan je ondanks alle hindernissen weet dat die er toch wel gaat komen - krijg je een ontzettend leuk (en redelijke braaf) optreden te zien dat zo goed als niks te maken heeft met dat originele toneelstuk.
Al dat gelul over vernieuwing en gebruik maken van de set die er al staat is voor niks aangehoord, want het is nergens terug te zien in de show zelf. Het enige dat wordt waargemaakt is de 'derde akte', de afsluiter die emotionele impact moet hebben. Het is een sterke act, maar ook eentje die wederom volledig los staat van dat voormalige stuk. De belofte van het plot wordt niet waargemaakt, slechts de belofte dat in bioscopen die een Ladies Night organiseren een zaal vol joelende vrouwen zal krijgen wat ze willen.
Tot het begin van die voorstelling is Magic Mike's Last Dance een luchtige, grappige film met enige inhoud. Het personage van Maxandra staat als een huis: zo'n typische steenrijke, verveelde, grillige vrouw die van project naar project springt zonder zich er ooit aan toe te wijden. Zelfs haar geadopteerde dochter waarschuwt Mike hiervoor, dus je hebt wel de vrees dat ze niet zal doorzetten. Mike zelf wordt gelukkig niet neergezet als meer dan hij is. Hij is geen enorme dombo, maar ook weer niet meer dan gemiddeld intelligent.
De flinke dosis humor doet zijn werk, er zit zelfs een bijdehante Britse butler in. Regisseur Steven Soderbergh heeft een droge, serieuze stijl waardoor de grappen juist goed aankomen. Als maker van de eerste Magic Mike-film begrijpt hij dat je dansers hun ding moet laten doen zonder er veel in te knippen om het flitsender te maken. Het nummer Pony van Ginuwine, dat iconisch werd toegepast in de eerste film, wordt opnieuw ten gehore gebracht.
Magic Mike's Last Dance is een lapdance waar gewoon vrolijk van genoten kan worden, totdat de stripper wordt weggeroepen omdat zijn zoontje belt dat zijn moeder van de trap is gevallen. Prima vermaak dus, maar niet het einde dat je had verwacht. Tenzij je enige behoefte is om shirtloze mannen te zien dansen, dan kom je wel aan je trekken.