Regie: Skye Borgman | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2022

Op een nacht wordt langs de kant van de weg een aangereden en achtergelaten jonge vrouw gevonden, die enkele dagen later in het ziekenhuis aan haar verwondingen overlijdt. Ze blijkt een zoontje te hebben, dat wordt ondergebracht in een pleeggezin. Maar wanneer de biologische vader opduikt en het jochie ontvoert, opent hij daarmee zelf de enorme beerput van zijn verleden - en dat van de vrouw die zojuist is gestorven zonder ooit zelf te weten dat ze niet was wie ze meende te zijn.

In deze zogenaamde Golden Age of Television zijn fictieseries geëvolueerd van elke week een nieuw verhaal naar een doorlopend plot dat aan het einde van het seizoen, of zelfs pas aan het einde van de hele serie, zal worden afgerond. Het komt niet vaak meer voor dat bekende gezichten aan het begin van een aflevering op een onbekend lijk stuiten, en de hele zaak vijfenveertig minuten later (met daartussen hier en daar een wending) is opgelost.

En dat hoeft ook niet, want inmiddels zijn er in ons recente verleden genoeg échte bizarre misdaden gepleegd die zich perfect lenen voor documentaires waarin we dit format opnieuw gepresenteerd krijgen. Soms gebeurt dat in de vorm van een miniserie die de boel genoeg uitrekt om er meerdere afleveringen mee te vullen. Een andere keer is een filmmaker wijs genoeg om in te zien dat het verhaal prima kan worden verteld in twee uur of minder. Hoe dan ook, ze blijven gemaakt worden omdat streamingsdiensten als geen ander weten dat er een publiek is dat hier chronisch naar snakt.

Er zijn ondertussen al zo veel van dit soort documentaires gemaakt dat we voorbij het stadium zijn waarin dit genre op de hak wordt genomen, en de productie ervan simpelweg een goed geoliede machine is geworden. Het enige wat je nodig hebt is een sappige gebeurtenis om de goed bruikbare standaardopmaak die mee te vullen.

Girl in the Picture is niet anders, maar heeft het geluk te verhalen over een zeer unieke misdaad: duister en deprimerend, doch intrigerend. Bekenden van het slachtoffer en andere betrokkenen komen aan het woord, afgewisseld met geënsceneerde beelden van gezichtsloze acteurs die momenten in de tijdlijn naspelen om je in het verhaal te plaatsen. Zoals vaker gaat de vertelling heen en weer in de tijd om diverse momenten aan elkaar te rijgen.

De verkniptheid van de situatie wordt al snel helder, maar geregeld is er een twist die daar weer een schepje bovenop doet. Of je hem zag aankomen of niet, het blijft verontrustend dat er mensen zijn die het in zich hebben zulke monsterlijke daden te verrichten. Bij sommige vriendinnen van het slachtoffer is het duidelijk nog steeds een pijnlijk onderwerp, mogelijk omdat het zo wrang is dat de jonge vrouw naast alles wat ze heeft moeten verduren ook nog eens stierf zonder de volledige waarheid over zichzelf te kennen.

Ook treffend is het knagende gevoel waar de betrokken misdaadbestrijders mee achterbleven nadat de zaak was afgerond, vanwege de losse eindjes. Het slachtoffer heeft in hun optiek niet de volledige gerechtigheid gekregen als niet alles tot in de puntjes is opgelost. Het helpt als er iemand op een kantoor besluit een oud bestand te openen om te kijken of er inmiddels wel iets aan het licht kan worden gebracht.

Ergens voelt het zuur dat iemands misère weer wordt gebruikt voor content van een streamingsdienst. Het valt te betwijfelen dat deze opdrachtgever ook maar enige interesse had voor de zaak en de mensen die erbij betrokken waren. Maar als dat de prijs is om meer mensen vertrouwd te maken met het verhaal van deze vrouw, dan is die het waard. Zeker als de kijker alerter wordt voor signalen dat er mogelijk iets niet in orde is met iemand die op je straat ziet. Want wat het meisje op de foto initieel overkwam was niet de eerste of laatste keer.

The Girl in the Picture is te zien bij Netflix.