Dat het verwarrende tijden zijn hoef je niemand meer uit te leggen. Even je gedachten verzetten in de bioscoop is dan een welkome afleiding. Veel critici doen hoogdravend over de gedachte dat film moet ontroeren. Vaak vergeten zij dat een uurtje of twee vermaak ook een heerlijk gevoel is. Exact daarvoor ben je bij gameverfilming Uncharted aan het juiste adres.
Filmmaker Ruben Fleischer is wars van elke pretentie en dat blijkt al aan de spannende openingsscène. We zien Nate, een personage van Tom Holland, midden in de lucht ontwaken terwijl hij met een hele zooi goederen uit een vliegtuig is gelazerd. Met een stel hele onwaarschijnlijke, schier onmogelijke sprongen, weet hij zich in veiligheid te brengen. De scène vat precies samen wat we de rest van de bijna twee uur speelduur mogen verwachten: een avonturenfilm met een lekker vergezocht maar soepel uitgewerkt plot, veel onwaarschijnlijkheden, maar met ongelooflijk veel plezier gemaakt.
Nate blijkt op tienjarige leeftijd afscheid te hebben genomen van zijn oudere broer Sam. Niet alleen keek hij erg naar hem op toen ze in een weeshuis verbleven; samen verdiepten zij zich in jongensboek- en geschiedenisverhalen over verborgen schatten. Eenmaal volwassen werkt Nate in een bar waar hij op slinkse wijze zijn gasten rolt. Hij wordt gerekruteerd door schattenjager Victor Sullivan die zijn naam van Sam heeft doorgekregen.
Victor wil met de kennis van Nate een schat die enkele miljarden waard is opsporen. De bemanning van de zestiende-eeuwse ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan heeft de schat op een geheime locatie verborgen. Letterlijk de sleutel tot de vindplaats is een eeuwenoud artefact waar Victor en Nate de hand op moeten zien te leggen in een veiling. Ze ondervinden echter concurrentie in de vorm van de rijke Spanjaard Santiago Moncada, wiens familie eeuwen terug de expeditie van Magellaan financierde en nog wat rekeningen te vereffenen heeft.
Uncharted is een vermakelijke avonturenfilm in de lijn van Indiana Jones, National Treasure en de Dan Brown-verfilmingen rondom Robert Langdon. Hij tart op momenten alle filmwetten al is het maar omdat de missie van Nate en Victor wel heel soepeltjes verloopt en de raadselen die ze moeten zien oplossen geen enorme hersenkrakers zijn. Ondertussen worden ze geholpen door een vrouwelijke schattenjager en tegengewerkt door Moncada en zijn handlangers. Deze rechttoe-rechtaan-aanpak is een verademing en wordt omlijst door verbale onderonsjes tussen Holland en tegenspeler Mark Wahlberg.
Vooral de actiescènes maken indruk. Holland springt, holt en klautert achter iedereen aan of van het snel naderende gevaar weg. Dat hun tegenstander ook nogal eens wisselt, maakt de zaken er alleen maar spannender op. Victor en Tom brengen zichzelf regelmatig in benarde situatie, maar met hun vindingrijkheid, lef en doorzettingsvermogen redden ze vaak het vege lijf. Vooral aan het einde zit een langdurende actiesequentie, waarbij de filmmakers op creatieve wijze alle mogelijkheden van de situatie weten te benutten.
Van logica moet het op de Playstation gebaseerde Uncharted het niet hebben, maar dit is de makers makkelijk vergeven als je het plezier van het scherm ziet spatten. Een heerlijk tussendoortje.
