Regie: Michael Rianda en Jeff Rowe | Scenario: Michael Rianda en Jeff Rowe | Cast (stemmen): Abbi Jacobson (Katie Mitchell), Danny McBride (Rick Mitchell), Maya Rudolph (Linda Mitchell), Michael Rianda (Aaron Mitchell), Eric André (Mark Bowman), Olivia Colman (PAL), Fred Armisen (Deborahbot 5000), e.a. | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2021

Dankzij een zelfzuchtige tech-slungel op Silicon Valley keren alle robots en machines zich tegen de mensheid. Er lijkt maar één familie te zijn die het kwaad dat deze Zuckerberg-imitator heeft aangericht kan stoppen. Laat dat nou net een disfunctioneel gezin van onhandige buitenbeentjes zijn. The Mitchells vs. the Machines zit vol gevatte grappen over het kwaad dat de mens door grote techbedrijven wordt aangedaan, maar lijkt deze kritiek vervolgens teniet te doen met de uitgesproken meme-achtige esthetiek waar regelmatig voor wordt gekozen.

Katie Mitchell is anders dan anderen, maar dat geldt eigenlijk voor haar hele gezin. Katie maakt gekke filmpjes, waarmee ze aangenomen wil worden op de filmschool. Vader Rick snapt deze video's niet helemaal, maar hij lijkt sowieso geen vat te kunnen krijgen op het internet en zijn opgroeiende dochter. Broertje Aaron heeft een zeer ongezonde obsessie met dino's en moeder Linda probeert dit gezin met haar geduld en liefde bij elkaar te houden. Als de robots de macht grijpen lijkt dit wel de laatste familie die enige hoop kan bieden om de mensheid te redden.

De chaos is al groot wanneer er vernietigende robots rondvliegen, maar als een wraakzuchtige siri-variant, met de stem van een zeer angstaanjagende Olivia Colman, besluit de wereldwijde wifi op te heffen breekt de paniek pas echt uit. "Wil iemand foto's van mijn eten maken," schreeuwt een vrouw wanhopig uit, terwijl achter haar de wereld in brand staat. Dit zijn het soort sterk visueel uitgewerkte cynische grappen waar de film vol mee zit en waarmee ze een uiterst gevatte kijk op de mens en zijn technologieën geven. Als er dan ook nog moordlustige Furby's, drogers die uit zijn op een bloedbad en agressieve robotstofzuigers voorbij komen blijkt de film ook echt hilarisch.

De makers lijken tegelijkertijd ook een jongere doelgroep aan te willen spreken, het is per slot van rekening een kinderfilm. Alleen doen ze dit met een esthetiek die het midden houdt tussen Snapchat-filters, memes en TikTok-filmpjes. Deze vorm van animatie in animatie oogt niet alleen heel vervelend, het verpest soms juist geslaagde grappen en ondermijnt de sterke kritiek die de film uit op Big Tech. Het resultaat is een soort kakofonie aan memes die tussen de geslaagde animaties door op het netvlies worden geprojecteerd terwijl je hier eigenlijk niet naar op zoek was, als een soort tweede scherm dat door het primaire scherm heen flitst. Het is een vreemde gewaarwording en hopelijk geen voorbode voor andere animatiefilms. Het is de makers vanwege de vele hilarische scènes en topcast toch nog vergeven. Bovendien weet de film vanuit het Zuckerberg-achtige personage op gortdroge manier het probleem van Big Tech samen te vatten: 'data stelen van mensen en aan superslimme kunstmatige intelligentie geven binnen een ongereguleerde monopolie.' Wie weet kan ook de TikTok-generatie hier van leren.

The Mitchells vs. the Machines is te zien bij Netflix.