Dat nu een paar verfilmingen van computerspellen aardig zijn gelukt, wil niet zeggen dat ze ineens allemaal werken. Neem Monster Hunter. Alle vormgeving is op zijn zachtst gezegd schatplichtig aan andere popcultuur, van verhaal is nauwelijks sprake en de hele boel is overduidelijk uit de computer komen rollen. Grote draakachtige monsters, reusachtige spinnen en een mysterieuze toren die in de verte oprijst. Al heel snel bekruipt je het gevoel dat je naar een verfilmde game aan het kijken bent. Als film zelf is het allemaal niet zo denderend.
Waarom is ervoor gekozen dat hoofdpersoon Artemis een soldaat is die vanuit onze wereld afreist naar een alternatieve werkelijkheid? Geen idee. Moeten we ons in het personage van Milla Jovovich kunnen verplaatsen, zodat deze wereld net zo vreemd voor haar is als voor ons? Of is het omdat een plot waarin alleen maar naar monsters wordt gejaagd te dunnetjes zou zijn? Geen van beide problemen los je automatisch op met deze keuze, maar we doen het er maar mee.
Artemis belandt met haar eenheid in een storm en daarna is alles anders. Ze zijn niet langer in een steenachtig landschap, maar staan tussen de zandduinen van een woestijn. En in de verte die onbekende toren dus. De soldaten gaan er niet vanuit dat ze heel ergens anders zijn beland, maar evenmin checken ze de radio om hulp op te roepen van andere soldaten. Een bijzonder gevalletje ontkenningsfase dus. Dan duikt een monster op uit het zand en vermoordt de helft van de soldaten. De rest valt ten prooi aan spinnen. En dus ziet Artemis zich genoodzaakt de krachten te bundelen met een mysterieuze jager, gespeeld door Thaise vechtfilmheld Tony Jaa. En natuurlijk zoekt ze vooral een weg terug naar onze wereld.
Van een regisseur als Paul W.S. Anderson weten we al jaren dat we niet te veel moeten verwachten. Beter is om maar achterover te leunen en te hopen dat het een beetje vermakelijk is wat hij ditmaal opdist. Er zijn best wat aardige momenten te vinden in Monster Hunter; bijvoorbeeld als de interacties tussen Artemis en haar gids in deze vreemde wereld iets geestigs krijgen wanneer ze elkaar niet begrijpen. En de actie is luid en dynamisch. Nagenoeg niet te volgen als je een 3D-voorstelling bezoekt, maar er gebeuren wel spectaculaire dingen.
Monster Hunter zet je continu aan het denken, maar niet om de goede redenen. Zo ligt de bovenlaag van een woestijn die verhit is met drakenvuur, bezaaid met doorzichtige scherven. Denken de makers echt dat als zand zo heet wordt dat het smelt het er meteen uitziet als een kapotgegooid raam? En hoe komen al die reusachtige spinnen aan genoeg eten om te overleven op zo'n dorre plek waar nauwelijks mensen en andere wezens komen? En hoe weet Artemis' tegenspeler dat het spitse dakje dat ze uitbeeldt een huis moet voorstellen? Er is geen reden om aan te nemen dat hij ooit een bakstenen huis of een blokhut heeft gezien.
Je moet er maar niet te lang bij stilstaan. In deze wereld varen houten schepen door woestijnzand heen en zijn er geklede katten die zo groot zijn als mensen. Overduidelijk fantasie, waar je vooral niet te zwaar aan moet tillen. Maar het excuseert de filmmaker niet om alle details die zijn wereld leven inblazen maar halfslachtig vorm te geven. Zoiets getuigt van weinig enthousiasme om een verhaal te vertellen en dat mag je iemand die zestig miljoen dollar budget meekrijgt, best aanrekenen.
Het verhaal wekt nooit de illusie meer te zijn dan een excuus om met monsters te vechten, en de personages hebben sowieso al nauwelijks wat om het lijf. Computerspelverfilmingen blijven op deze manier een beetje het gevoel geven dat je anderhalf uur moet toekijken hoe iemand anders het spel aan het spelen is. Stilzwijgend en gefrustreerd verlang je naar een controller.
Lees ook ons interview met regisseur Paul W.S. Anderson en hoofdrolspeelster Milla Jovovich.
