Met Endless levert regisseur Scott Speer opnieuw een 'young adult'-film af die het hart van weke pubers moet laten smelten. Centraal staan Chris en Riley, twee tortelduifjes voor wie de zomer wel eindeloos lijkt te duren. Qua persoonlijkheid liggen de tieners mijlenver uit elkaar, maar de liefde brengt hen samen. En de dood zal hen uiteindelijk weer van elkaar scheiden. Nou ja, dat laatste is eigenlijk nog maar de vraag in deze paranormale zwijmelfilm.
In tegenstelling tot de meeste 'young adult'-films is Endless niet gebaseerd op een boek, maar juist op een origineel scenario, geschreven door Andre Case en Oneil Sharma. Het woord 'origineel' biedt hier geen garantie voor een unieke invalshoek, maar betekent domweg dat het idee voor het verhaal is opgekomen bij de makers zelf. Vooruit, een snufje bovennatuurlijke hocus pocus geeft de film op papier soms nog wel een beetje een eigen smoel.
Om daarvan te kunnen genieten, moet je echter wel eerst over die enorme berg met clichés heen kijken. Al in de eerste tien minuten doet Endless de tenen genadeloos krommen, terwijl Riley op de voice-over is te horen en aan één stuk door ratelt over haar vriendje, hobby's en grote plannen voor de toekomst. Juist in deze fase is het belangrijk om even stil te staan bij een aantal zaken, zoals de ontmoeting tussen Chris en Riley, want als deze personages in het begin niet meteen stevig in de grondverf worden gezet, zal zich dat op een later moment onherroepelijk gaan wreken - en dat doet het in dit geval dus ook.
Chris en Riley breken nooit volledig uit hun conceptuele coconnetjes. Chris is gewoon die stoere bink die rondjes op zijn motor rijdt en daarnaast veel biertjes drinkt op feestjes. En Riley laat zich op haar beurt kennen als iemand die graag haar eigen stripverhalen tekent en in de nabije toekomst rechten wil studeren aan de prestigieuze universiteit van Georgetown. Na de zomer zal ze dus vertrekken.
Wanneer Chris door een auto-ongeluk komt te overlijden, gebeurt er iets merkwaardigs: hij krijgt niet meteen een ticket naar het dodenrijk, maar zit voor onbepaalde tijd vast in een schemerzone, waar hij de babbelzieke gids Jordan ontmoet. Jordan leert Chris de kneepjes van het dood-zijn. Zo is het mogelijk om sprongen te maken van tientallen meters hoog (waar blijft die "free your mind"-speech?) en blijkt teleportatie de gewoonste zaak van de onderwereld. Maar contact maken met de levenden: dat is onmogelijk. Toch?
Het is duidelijk te zien dat de geroutineerde 'young adult'-filmer Scott Speer precies weer waarnaar zijn doelgroep verlangt, maar met Endless gaat hij wel heel lui en inspiratieloos te werk. Zodra Chris en Riley contact met elkaar maken, start een mierzoet popliedje op de geluidsband en dwarrelen er plotseling allemaal glinsterende stofdeeltjes door de lucht. Die magische momenten botsen ook nog eens flink met de irritante bijfiguren, die zich gedragen als een stelletje klootviolen, zonder enige aanleiding. Het gaat allemaal niet diep genoeg, terwijl de makers zelf wel aan komen zetten met allerlei zware onderwerpen: rouw, schuld, zelfverwezenlijking en zelfs (een poging tot) suïcide. Dit alles maakt Endless alleen een aanrader voor wie zin heeft om te huilen. Om het bedroevende eindresultaat welteverstaan.
