Op de poster wordt The Courier aangeprezen als een film van de producent van Darkest Hour. Welke van de tien betrokken producenten meewerkte aan de Winston Churchill-biopic kon uw recensent van dienst niet achterhalen, maar zelfs als dit waar is, waarom zou je dan mikken op die associatie? Darkest Hour droop van het prestige, terwijl The Courier juist het type film is dat mijlenver uit de buurt blijft van alles dat daar ook maar een beetje op lijkt. Beide films mikken op een volledig ander publiek. Je zou haast vermoeden dat de aanwezigheid van Gary Oldman er iets mee te maken heeft. Maar waar deze in Darkest Hour mogelijk de rol van zijn carrière neerzette (en daarvoor zijn langverwachte Oscar in de wacht sleepte), is zijn aanwezigheid in The Courier vooral een spijtige verspilling van talent.
Nu heeft Oldman zich nooit te goed gevoeld voor luchtige tussendoortjes. Zijn rol in Darkest Hour werd immers voorafgegaan door The Hitman's Bodyguard en gevolgd door Hunter Killer. Maar The Courier maakt het wel erg bont, door hem bijna de gehele film in hetzelfde New Yorkse appartement te houden, waar hij in afwachting verkeert van de uitkomst van de centrale plotlijn, die zich elders voltrekt. De van Nick Fury's baardje, jas en ooglapje voorziene Oldman speelt namelijk de grote crimineel Ezekiel Mannings, die achter de tralies dreigt te verdwijnen. Om dat te voorkomen, wil hij kroongetuige Nick uit de weg laten ruimen. Gelukkig voor laatstgenoemde krijgt hij hulp uit onverwachte hoek.
De verwarrende plotpunten stapelen zich in dit eerste halfuur snel op. Zo wil men Nick vanuit Londen via een videoverbinding anoniem laten getuigen tijdens het proces in New York. Mannings weet echter wie deze kroongetuige is, dus waarom nog die geheimzinnigheid? Vreemder is nog hoe deze videoverbinding tot stand moet worden gebracht. Nick wordt omringd door Interpol- en CIA-agenten een gebouw binnengebracht, waar vervolgens een koerier een apparaat komt brengen waarmee contact moet worden gemaakt met de rechtbank. Waarom dan niet gewoon naar een gebouw gaan waar een dergelijk apparaat al aanwezig is? Haast alsof de filmmakers dit warrige gedoe ook ineens beu zijn, neemt de film een lekkere wending: het apparaat blijkt een moordmachine die de agenten doodt, waarna de door stom geluk overlevende Nick door de koerier onder haar hoede wordt genomen.
Hun ontsnapping stokt al gelijk bij de parkeergarage onder het gebouw, waar een groep uit de kluiten wassen huurlingen ze met veel vuurkracht opwacht. Gelukkig blijkt de koerier zich dankzij een militaire achtergrond heel aardig te kunnen redden en met enige behendigheid de overmacht uit te dunnen. Deze strijd speelt zich volledig af in deze parkeergarage, waardoor The Courier het midden houdt tussen The Transporter en Die Hard. Dat betekent overigens niet dat de film zich met een van beide titels kan meten. De hoge toppen van Die Hard liggen sowieso buiten het bereik van menig filmmaker, maar zelfs de smakelijke nonsens van The Transporter blijkt wat te hoog gegrepen.
Dat zit hem met name in de uitvoering van de actiescènes. Een parkeergarage is niet bepaald de meest interessante setting voor een actiefilm, maar biedt wel een hoop vrijheid voor het productieproces. Hier hoef je als maker geen rekening te houden met het weer, grote menigten figuranten of kwetsbare gebouwen die moeten worden ontzien. Maar die vrijheid blijkt nauwelijks te zijn benut: de gevechten lijken weliswaar capabel te zijn gechoreografeerd, maar doordat de camera er zo dicht op zit en shots nooit langer dan een seconde duren, eindigen deze scènes als een onoverzichtelijk rommeltje. Tien jaar geleden was dit misschien de norm in actiecinema, maar na de John Wick-revolutie zou je meer mogen verwachten.
Ook in andere opzichten zou meer mogelijk moeten zijn. The Courier is namelijk zodanig beperkt qua opzet dat het logisch lijkt enigszins de randen van het verhaal op te zoeken. Was bijvoorbeeld ingegaan op de vraag waarom de koerier na haar legertijd in een tamelijk anoniem beroep is beland. Die carrièreswitch lijkt te duiden op een oorlogstrauma, maar afgezien van een enkele seconden durende flashback wordt daar niets mee gedaan. Of gooi het over een geheel andere boeg en kruidt het gebeuren met snedige humor. Met de volledig tegenovergestelde persoonlijkheden van de koerier en de kroongetuige zou dat goed te doen moeten zijn. The Courier onttrekt zich aan dit alles. Ergens best gedurfd (veel films zitten juist te vol met plot, personages en ideeën), maar met zo'n basale opzet dien je op het gebied van actie dan toch wel wat sterker uit de hoek te komen.
In dat licht heeft The Courier met Olga Kurylenko een gepaste hoofdrolspeler. Als naamloze koerier staat zij fysiek best haar mannetje, maar de toch al niet bijster sterk geschreven dialogen lepelt ze nogal vlak op. Op een zeker moment mag ze haar opponenten via walkietalkie vertellen dat zij ten dode zijn opgeschreven. Maar waar Liam Neeson zo'n telefonisch dreigement met zijn acteerwerk tot het meest memorabele moment van Taken wist te maken, is Kurylenko daarvoor duidelijk een paar maatjes te klein. De tekst zelf is niet volkomen waardeloos en de uitvoering van Kurylenko ook niet per se, maar uiteindelijk is dit moment net zoals alle andere aspecten aan The Courier: een simpel gevalletje 'net niet'.
