Na het massaspektakelstuk Avengers: Infinity War, lijkt Marvel Studios zijn fans deze zomer de kans te bieden om even bij te komen met het kleinere, maar even zo bepalende Ant-Man and the Wasp. Waar mierenmans eerste heistfilm uit 2015 een leuke, maar voor het bredere filmuniversum relatief onbelangrijke film was, is deze vervolgfilm juist doordrenkt van de connecties met de grotere tijdlijn. Terugkerend regisseur Peyton Reed presenteert een nieuw kat-en-muisspel waarin tegenstrijdige belangen botsen. Het resultaat is een vertrouwd ogende sequel, waarin het tempo erg hoog ligt. Het is dus nog maar de vraag of er daadwerkelijk ruimte is om op adem te komen.
Na zijn rol in de keiharde knokpartij op het vliegveld van Leipzig in Captain America: Civil War, heeft oud-crimineel en familieman Scott Lang alias Ant-Man een deal gesloten met de overheid, waardoor hij nu zwaarbewaakt huisarrest heeft in zijn thuisstad San Francisco. Zijn gebruik van de geavanceerde Pym-technologie, waarmee hij zichzelf kan verkleinen en vergroten, heeft Langs leermeester Hank Pym en flirt Hope Van Dyne alias de Wasp ook in de problemen gebracht - en dat nemen ze hem niet bepaald in dank af. Wanneer Lang vanuit de Quantum Realm (de subatomaire wereld waar hij in deel één uit wist te ontsnappen) een hoopvol teken van leven ontvangt van Hopes jarenlang vermiste moeder Janet, besluit het trio toch de krachten weer te bundelen en een reddingsmissie te organiseren. Daarbij worden ze echter continu gedwarsboomd door mensen met andere agenda's.
Verwacht geen reusachtige bedreigingen op universeel niveau dit keer. In het persoonlijkere Ant-Man and the Wasp staan de individuele levenssituaties van bekende en onbekende, goede en slechte personages centraal en hun onderlinge dynamiek en interactie. Origineel is dat Reed de dikke lijn tussen goed en kwaad wat heeft uitgegumd. Hannah John-Kamens Ava alias Ghost verkeert van kinds af aan in een constante pijn na een noodlottig ongeval en denkt in de Quantum Realm haar levensreddende geneesmiddel te kunnen vinden. Ava schreeuwt wanhoop en heeft eigenlijk niet per se kwade bedoelingen. Ondanks wat clichématige slechterikenmomentjes is zij een sterke, sympathieke antagonist. Eigenlijk zijn Sonny Burch, een zwarthandelaar in technologie, en zijn team de enige schurken hier.
De slimme bruggetjes met en tussen de eerdere en toekomstige films moeten al een feest zijn voor de fans, maar de grootse verrijking voor Marvels filmuniversum is de introductie van superheldin de Wasp, met klasse neergezet door Evangeline Lilly. Hope is inmiddels uitgegroeid tot een stoere powervrouw die de leiding neemt, risico's durft te nemen en bovendien alles op alles zet om haar moeder te kunnen redden. Wat een verademing is deze vrouwelijke held! Ook de humor in Ant-Man and the Wasp is, zoals gewend van Marvel, erg geestig. Het zal je niet verbazen dat vooral Michael Peña's Luis, zeg maar een levende jukebox vol droge verhalen, ook dit keer weer de lachers op zijn hand heeft. Ook Langs brutale dochtertje Cassie steelt de show en de hints in deze film over haar eigen superheldentoekomst (in de comics werd ze uiteindelijk heldin Stature) zijn weinig subtiel.
Al deze personages maken deel uit van een relatief kleinschalig, maar filmisch avontuur vol creatieve en goed gevonden scènes. De actie komt weliswaar steeds een beetje op hetzelfde neer en kent niet echt een spanningsopbouw, maar is wel goed in elkaar gezet. Het ontbreekt Reed echter aan verfijning om voor de emotionele impact te zorgen die hij overduidelijk voor ogen had. Vooral Reeds ietwat gemakkelijke verteltechniek en de elastieken, soms vliegensvlugge opbouw zijn hier de grootste boosdoeners. Ook sommige plotontwikkelingen en wetenschappelijke verklaringen zijn erg vergezocht, zelfs binnen deze fictieve superheldenwereld. Tot slot wordt niet op alle vragen een even bevredigend antwoord gegeven. Vooral Janets noodsignaal en de manier waarop zij zich manifesteert vanuit de quantumdimensie zijn hier goede voorbeelden van. Dit is jammer, want zo weet Reeds Ant-Man and the Wasp geen blijvende indruk achter te laten.
Reed heeft voor Ant-Man and the Wasp de bekende superheldenformule niet tot op subatomair niveau heruitgevonden, maar hij heeft wel groots uitgepakt met een (soms te) vlotte aaneenschakeling van creatieve scènes, geinige actie en guitige humor. Een vermakelijk bioscoopbezoek is gegarandeerd, maar het moge duidelijk zijn dat Ant-Man and the Wasp door zijn gebrek aan verfijning en emotionele diepgang geen hoogvlieger is. Deze insectenprent is vooral groots qua popcornvermaak door - over het algemeen - lekker klein en simpel te blijven. Bovendien is het door zijn verwijzingen en opbouw naar de andere films een niet te missen deel in het Marvel-universum. Al wil bovengetekende nog wel opmerken dat hij het lot van één personage erg spijtig en discutabel vindt, maar dat zijn meer zorgen voor later...
