De grote angst van vrijwel iedere vrijgezelle man is al tijden een geliefd concept voor filmmakers: enkele jaren na een kortstondige scharrel plots een kind in je schoot geworpen krijgen van wie je zelf de vader blijkt te zijn. De verrassing is des te groter wanneer het vaderschap pas bij een notaris boven tafel komt. Oh Baby, het regiedebuut van Thomas Acda, kent hiermee een overeenkomst met het eerder dit jaar verschenen Manchester by the Sea van Kenneth Lonergan, al betreft het daar een oom die plotselinge voogdij krijgt toegewezen. Een ander verschil is dat er in laatstgenoemde een stuk meer te lachen valt. Opmerkelijk, aangezien Lonergans film geclassificeerd wordt als een drama, terwijl Oh Baby het etiketje van een komedie draagt.
In Oh Baby is het liedjesschrijver Ruben die de schrik van zijn leven krijgt wanneer hij na het plotselinge overlijden van zijn charmante collega de vader blijkt te zijn van haar acht maanden oude zoon Oscar. Moederlief wilde haar kind niet zonder vader op laten groeien, en zo wordt de zorg voor het kind aan de volkomen onvoorbereide Ruben overgedragen. Bij de baby komt ook nog eens een gratis schoonzusje in de vorm de losbandige uit Australië gearriveerde Lucy, die het maar niks vindt om haar neefje bij een onbekende achter te laten en prompt bij hem in huis trekt.
Wat volgt is het klassieke recept voor een romantische komedie. Twee tegenpolen die eigenlijk niets van elkaar moeten hebben, worden gedwongen veel tijd met elkaar door te brengen en groeien steeds meer naar elkaar toe, resulterend in een aaneenschakeling van 'zullen-ze-nou-wel-of-niet?'-scènes. Los van het feit dat dit uitgangspunt - waarbij de nabestaanden na een plotselinge dood van een vriend en familielid er toch weinig gras over laten groeien om een potje met elkaar te gaan flirten - enigszins bedenkelijk is, weet je na enkele minuten al precies wat je te wachten staat.
Geen ramp, zul je zeggen, aangezien veel romantische komedies die een vaste formule volgen nog steeds te pruimen kunnen zijn zolang de humor en de chemie tussen de hoofdrolspelers maar in orde is. Helaas schiet Oh Baby vooral op dit vlak echter ernstig tekort. Het continue gekibbel tussen Naber (toch een van de betere acteurs die we in ons land hebben) en Van Vliet, en het getroetel met de baby wordt al snel hopeloos irritant terwijl de gespeelde emoties, zeker vanwege dat vluchtig aan de kant geschoven rouwproces, nooit echt geloofwaardig worden. Voor de humor wordt regelmatig teruggevallen op Eric van Sauers in de rol van de plichtmatige komische beste vriend annex praatpaal van de hoofdpersoon, maar in wat voor ludieke situatie Acda hem ook laat opdraven - diepzeevissend op een strand, gepikeerd soep uitdelend aan zwervers, noem maar op - de grappen raken vaak kant noch wal.
Zonde, aangezien de makers toch regelmatig op de proppen komen met situaties die op papier grappig uit zouden moeten pakken - denk aan een bezoek aan de kinderarts wanneer de baby net een snor op zijn gezicht heeft die met watervaste stift is aangebracht - maar op het scherm nergens blijken te werken. Voor de camera kan Acda ontzettend ad rem uit de hoek komen, maar in de regiestoel lijkt hij zich niet helemaal raad te weten met het overbrengen van een grap. De film mikt veelal op 'deadpan' humor in ongemakkelijke situaties, maar wegens de gebrekkige komische timing - of in sommige gevallen simpelweg niet-leuke grappen - komt deze nergens echt tot zijn recht. Al met al geen geslaagd debuut dus. Je weet dat er iets niet helemaal in de haak is, wanneer het onophoudelijke gehuil van een baby uiteindelijk nog de kleinste bron van ergernis blijkt te zijn.
