The LEGO Movie verraste menigeen. Het was meer dan een veredelde speelgoedreclame en wist zowaar een soort kinderlijke verwondering over te brengen. Vrijwel geheel dankzij creatievelingen Phil Lord en Chris Miller kende de hyperactieve animatiefilm een unieke stijl, een sterk gevoel voor humor en bovenal een hartverwarmend einde. The LEGO Batman Movie was onder Chris McKays regie iets minder sterk maar kon nog aardig leunen op de fantastische wereld van Batman. Het trio aan regisseurs dat het stokje overneemt voor The LEGO Ninjago Movie heeft een minder rijke inspiratiebron: een populaire doch ietwat gewone speelgoedlijn rondom ninja's. Helaas eindigt het ditmaal wel in een veredelde speelgoedreclame, dankzij slap en imiterend regiewerk.
Phil Lord en Chris Miller konden uitstekend de balans vinden tussen kinderachtige humor en een volwassen ondertoon met een satirisch randje; het is ondertussen hun handelsmerk geworden. Bean, Fisher en Logan doen hun stinkende best om het regieduo te imiteren maar zijn er wonderbaarlijk in geslaagd in alle valkuilen te trappen die Lord en Miller omzeilden. De wereld van Ninjago lijkt in eerste instantie even overdreven, hyperactief, charmant en met kinderlijke humor in beeld gebracht. Evenzo wordt er geprobeerd om een balans te vinden tussen platte humor en een dramatische vader-zoonrelatie. Bij nadere inspectie blijkt elk sprankje sarcasme, emotie of andere vorm van nuance weggegooid te zijn. De humor is zwak, het drama cliché, het tempo vliegt alle kanten op en het schrijfwerk is uiterst rommelig. Dit is niet langer een vernuftig geregisseerde ode aan kinderlijke fantasie, maar een absurd actieverhaal met slappe humor dat daadwerkelijk door een kind lijkt te zijn bedacht.
Toch valt de actievolle eerste helft nog enigszins te pruimen, dankzij de achtergrond van de regisseurs in animatiefilms zoals The Powerpuff Girls, de superheldachtige opzet van Ninjago en prima animatiebeelden. Wanneer de vuur-, ijs-, aarde-, water- en bliksem-ninja's hun mechs opstarten en de stad verdedigen tegen een supermech met een minigun die haaien afvuurt, valt er nog een soort Power Rangers-achtige charme te ontdekken. Het is duidelijk dat er behoorlijk is afgekeken bij 'coole' tekenfilms en series uit de jaren negentig. Zeker wanneer de jonge vechtkunstexperts op school de gepeste underdogs blijken te zijn, maar tijdens een noodsituatie in hun lockers klimmen om te transformeren en direct getransporteerd worden naar hun gigantische kleurige vechtmachines.
Deze vermakelijke actiescènes worden in de tweede helft zomaar gedumpt. De film verplaatst de groene ninja Lloyd en zijn superkwaadaardige vader Garmadon naar de jungle om alles in te zetten op hun vader-zoonrelatie. Alles wat nog werkte - luchtige humor, absurde actiescènes, een hip groepje superhelden - wordt zo goed als overboord gegooid. Ter vervanging krijgen we een soort lollig dramaspel tussen onze twee hoofdpersonages, zonder enige inhoud of persoonlijkheid om de aandacht erbij te houden en zitten (stem)acteurs als Jackie Chan er voor spek en bonen bij. Het negenkoppige schrijversteam heeft het klaar gespeeld om ruim honderd minuten te vullen met nog minder verhaal en diepgang dan een gemiddelde tekenfilmaflevering, waardoor het een echt slakkentempo aanneemt.
In de conclusie jat men zelfs nog van Captain Planet, door de laatste ninja de superkracht van 'liefde' te geven (al krijgt het een andere naam). Zelfs als fervente Legofan is het een uitdaging om op dit punt nog in het verhaal te investeren. Sterker nog, waarschijnlijk raak je extra geïrriteerd door onzinnigheden zoals de jungle die uit normale planten bestaat in plaats van legoblokjes, zonder goede reden. Kinderen halen vast wel iets uit de vermakelijke eerste helft, waarin bijvoorbeeld een kat door de speelgoedstad springt als een soort 'Catzilla'. De tweede helft laat ze echter net zo makkelijk in slaap vallen. De oorspronkelijke Legofilm van Lord en Miller is een prachtig meesterwerk vergeleken bij deze onzinnige speelgoedreclame, die je na vijf minuten vast alweer vergeten bent.
