Het Bulgaarse spoorwegbedrijf is naarstig op zoek naar wat positieve publiciteit. Ze hebben hun werknemers al enkele maanden niet uitbetaald en staan er dus lelijk op bij de publieke opinie. Een human-interestverhaal zou het dus lekker doen. Nu wil het toeval dat een dergelijk verhaal het staatsbedrijf in de schoot geworpen wordt. De minister van transport probeert er het maximale uit te slepen.
Een van de werknemers van de spoorwegen, de zonderlinge en eenvoudige Tzanko, is belast met het controleren van de staat van het spoor. Hier en daar een schroefje aandraaien en nagaan of er geen rotzooi op de rails ligt. Tijdens zijn ronde komt de man een grote tas bankbiljetten tegen. Hij besluit de miljoenenvondst niet voor zichzelf te houden maar deze netjes aan te geven bij de autoriteiten. Tzanko heeft namelijk een hekel aan de corruptie die zijn werkgever al jaren teistert.
Stof genoeg voor een aardig drama over de gewone eerlijke man, die de slinkse methodes van een deels rotte overheid het hoofd biedt. Precies het verhaal waar het ministerie van houdt, want het zorgt voor pasklare sympathie. Tzanko vormt een aardig symbool voor de goudeerlijke hardwerkende Bulgaar waar veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Zelf zit hij helemaal niet te wachten op de overdonderende publiciteit en onzinnige ceremonies met een onderscheiding en een nieuw horloge waar de media vol opduiken.
Maar regisseurs Kristina Grozeva en Petar Valchanov gooien er nog een derde verhaalcomponent tegenaan, die behoorlijk dominant uitpakt. Om het verhaal rond Tzanko lekker breed uit te dragen introduceren zij publiciteitsmedewerkster Julia die voor het ministerie de hele mediaheisa in goede banen moet zien te leiden. Ze is een overambitieuze dame die tevens een enorme controlefreak is. We maken kennis met haar terwijl ze met haar partner bezig is zwanger te worden en het bezoek aan de gynaecoloog regelmatig onderbreekt omdat ze liever aan de telefoon hangt voor haar werk.
Grozeva en Valchanov slagen er niet in om al deze verhaallijnen mooi met elkaar te verweven, omdat al deze invalshoeken en gezichtspunten elkaar verdringen om aandacht. Het gevolg is dat veel doodslaat of uiterst vlak wordt gebracht. Merkwaardig genoeg is er dan wel weer ruimte voor details, zoals het gedoe rondom het horloge dat Tzanko cadeau krijgt en dat zelfs de inspiratie voor de titel van dit drama vormde. Het is jammer dat de makers niet meer tijd hadden besteed rondom de pogingen van de spoorwegarbeider om de corruptie binnen het staatsbedrijf aan de kaak te stellen. Dit wordt al snel afgekapt.
Glory is wars van conventies, maar leurt uitvoerig met voor de hand liggende tegenstellingen als arm en rijk, het platteland en de grote stad en eerlijkheid en corruptie. Ze worden scherp tegen elkaar afgezet, maar het maakt niet veel indruk door de inspiratieloze uitvoering. Personages zijn niet erg sympathiek en in het geval van Julia ronduit onuitstaanbaar. Wat een relaas had kunnen worden van de kleine man die onbedoeld met een onzelfzuchtige actie het establishment tart, is verworden tot een middelmatig drama dat een verfijnde uitwerking mist.
