Wie de doelgroep is van Hart Beat is vanaf de eerste seconde duidelijk. Met een opening die wordt ondersteund door uitzinnig schreeuwende tienermeisjes, zwijmelend bij een zingende hunk, is de toon gezet voor de rest van de film. De hunk in kwestie is Rein van Duivenboden, voorheen een lid van de boyband MainStreet. Deze Nederlandse Justin Bieber heeft met Hart Beat zijn eigen speelfilm gekregen waarin uit de doeken wordt gedaan hoe zwaar tienersterren het hebben als ze zowel een persoonlijk leven als een glansrijke carrière in de muziek ambiëren. Want net als gewone mensen willen ze het liefst Echte Liefde. Die harde strijd om de Ware te behouden wanneer ze gevonden is, vormt het 'hart' uit de titel, uiteraard ondersteund door een flinke dosis muziek, in een nogal voorspelbaar romantisch puberdrama dat alleen die doelgroep zal behagen.
Van Duivenboden gaat in Hart Beat als Mik door het leven. Met zijn zoetgevooisde keel en zijn weergaloze uiterlijk is hij het idool van een hele generatie meisjes, maar nou net niet van Zoë. Die moet niets hebben van zijn kazige muziek en diens aan waanzin grenzende aanhang. Zij prefereert een natuurlijker, gevoeliger soort muziek. En dus draait Hart Beat om de ironie dat nou net dit tweetal verliefd wordt. Hij rijdt haar aan met zijn tourbus, zij scheldt hem uit en eist een nieuwe fiets en ergens daartussen slaan vonken over. Vervolgens gooit het wrede leven alles in de strijd om het duo ervan te weerhouden elkaar te krijgen, maar niemand die gelooft dat ze zich laten tegenhouden in hun wederzijdse smachten. Prima, dit soort films moet het nou eenmaal niet hebben van een geraffineerd verhaal, maar van een aanstekelijke feelgood uitwerking die de beoogde jongere doelgroep aanspreekt. Die tienermeisjes zal het wel bekoren, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat andere demografieën zich tot deze fletse jeugdige romantiek aangetrokken zullen voelen.
Een verhaal als Hart Beat valt of staat hoofdzakelijk met de chemie tussen beide partijen, en die laat in dit geval te wensen over. Aan de jonge actrice Vajèn van den Bosch ligt het niet. Zij heeft al de nodige theater- en televisieproducties op haar conto staan en houdt zich opvallend goed staande naast de ervaren acteurs. Helaas heeft het scenario van de film haar in de eerste helft voorzien van een nogal onsympathieke houding, waardoor ze dikwijls nors en bits uit de hoek moet komen. Dat Zoë gebukt gaat onder de relatieproblemen van haar ouders moet het verhaal een extra dimensie geven, maar het maakt haar karakter er aanvankelijk dusdanig onaantrekkelijk op dat we niet geloven dat Mik voor haar valt. Mik zelf is echter een groter probleem, want dat Van Duivenboden voor het eerst acteert, is iets te klaarblijkelijk. Hoe sexy hij er ook uitziet en hoe leuk hij ook kan zingen, feit blijft dat hij maar één gelaatsuitdrukking hanteert en daardoor raakt onze emotionele betrokkenheid al snel in het geding. Ook de sidekicks maken de situatie er niet beter op. Zoë's compagnon is een overdadig bijdehand wicht met een tenenkrommende lijst hartsvriendinnenregeltjes. Mik moet het doen met een door rap geobsedeerde vriend - om gelijk maar een zo breed mogelijk jongerenpubliek voor de film warm te maken - die door iedereen met de neus wordt aangekeken naast de ster om wie alles draait. De ingrediënten voor jaloezie en wraak die de affaire tussen de twee jonge harten moeten verstoren liggen zo al binnen vijf minuten open en bloot op tafel.
Naast de jonge castleden komen de oudgedienden helaas niet veel beter uit de verf. Ondanks de vele accolades in hun resumé worden de volwassen acteurs hier hoofdzakelijk gereduceerd tot eenzijdige typetjes, te vaak ingezet voor gemakzuchtig komische noten. Zelfs het tragische subplot omtrent Zoë's ouders wordt hier op den duur de dupe van, want Hart Beat moet vooral niet te serieus worden, zo lijkt de gedachtegang. De doelgroep wordt immers al te vaak gebombardeerd met zware thema's in Carry Slee-verfilmingen, dus luchtigheid is het devies. De impact van alle intrige en verstoorde verhoudingen rond de romantiek brokkelt zo snel af als de film naar een bruisend happy end holt. De potentiële zelfreflexieve diepgang omtrent de jonge ster, gespeeld door zichzelf, die achter de schermen als melkkoe voor managers en producenten wordt ingezet die niets om zijn persoonlijke leven geven, wordt verspild aan een magere puberromance. De slappe dialogen - "Oh mam, doe nou 'ns even relaxed!" en dergelijke taal - doen niet vermoeden dat de schrijvers het hedendaagse jongerenjargon doorgronden. Hart Beat is simpelweg net zo 'cheesy' als Zoë Miks muziek verwijt te zijn. De fans van de zanger zal het worst wezen, die komen wel opdagen. Het is echter onwaarschijnlijk dat veel anderen hart voor Hart Beat zullen tonen.
