Tatoeërend kluizenaar en herstellend ex-crimineel Link heeft geboet voor zijn fouten, maar diep in zijn achterhoofd worstelt hij met zijn van hem vervreemde dochter. Zodra de twee elkaars pad kruisen, is Link nog hard bezig zijn proeftijd en hernieuwde waardes niet te verpesten. Zijn dochter heeft echter de aandacht getrokken van een Mexicaans drugskartel en sleurt Link mee in een nieuwe neerwaartse spiraal van moord en doodslag. Mel Gibson stopt veel van zichzelf in Links zoektocht naar verzoening en verlossing. Dat pakt positief en negatief uit.
Het is een prima basis voor een ouderwets simpele actiefilm met een vleugje Taken. Een kwetsbare dochter in de ban van een Mexicaanse drugshandelaar en een pacifistische vader die zichzelf kan omtoveren tot een eenmansleger als dat zijn dochter kan redden. Helaas is de actie vrij schaars en zijn de achtervolgingen met Mexicaanse huurmoordenaars weinig indrukwekkend of memorabel. Erin Moriarty en Diego Luna zijn aardig in hun rollen als de dochter en de drugshandelaar, maar spetterend zijn ze allerminst. De katalysator die deze ongecompliceerde actiefilm verheft, is Mel Gibson als de cynische, moordende en lieve beer van een vader. Gibson heeft duidelijk zijn ziel gestopt in het neerzetten van een gepijnigd vaderfiguur die tot het uiterste gaat voor zijn naïeve dochter. Op de momenten dat de actie losbarst of wanneer zijn dochter te ver gaat, zorgt Links korzelige personage en neerslachtige commentaar voor het hart van de film.
Tussen al het zinloze geweld en gescheld door is er een diepere laag, eentje die aan twee kanten snijdt. Link heeft een leven geleid dat verbanden toont met Mel Gibsons echte leven, in zekere zin is hij dan ook een goede keuze om de rol op zich te nemen van een personage dat niet meer staat achter zijn keuzes in het verleden. Toch biedt zijn deelname hier niet per se een gevoel van authenticiteit, eerder een reeks van dikke filmische knipogen, alsof Gibson een persoonlijke excuusbrief maakt in de vorm van een actiefilm. Net als in het boek waar de film op is gebaseerd, bezoekt Link een oude vriend, een oorlogsveteraan. In de verfilming zoeft de camera meer dan eens langs het kleine nazimuseum in diens schuur en merkt Link met een afkeurend knikje op dat de beste man er nog steeds slechte vrienden op nahoudt. De film is geheel bewust van de overduidelijke verbanden die hij legt en de extra laag die daardoor ontstaat, maar het haalt je enigszins uit de filmervaring. Niet alleen omdat Mel Gibson degene is die het brengt, maar vooral omdat elke afkeurende opmerking van Link over het leren van je fouten net even te doorzichtig is. Met wat meer ambiguïteit of implicerende beelden zouden de themas van verlossing en verzoening ontzettend verrijkend kunnen zijn. Blood Father gaat jammer genoeg een paar stappen verder en wappert een nazivlag voor je ogen om alles nog even extra te benadrukken.
Desalniettemin wordt Mel Gibson goed ingezet om flink wat persoonlijkheid te steken in deze eerlijke actiefilm. De scènes waarin hij met tegenzin en wat cynische humor een bende criminelen neerknalt en ondertussen tegen zijn dochter preekt, zijn op momenten geweldig en barsten van karakter. In de enkele actiescènes die de film telt laat de oude rot ook zien dat hij nog uitstekend in staat is om op niveau te presteren in dit genre. Het is zonde dat enige vorm van subtiliteit ver te zoeken is en dat de film zo naarstig op zoek is naar een goedkeurend schouderklopje van de filmbezoeker. Ook kunnen de actiescènes zeker meer een eigen identiteit gebruiken: Gibson die op de motor wordt achtervolgd in een woestijn maakt vergelijkingen met zijn Mad Max-verleden wel erg makkelijk. Deze elementen werken Blood Father tegen, maar de film brengt meer passie en volwassenheid dan menig genregenoot. Het bewijst dat Mel Gibson nog lang niet klaar is met acteren, hij draagt de film met zijn overtuigende charisma. Hij evenaart niet de simplistische schoonheid van John Wick, maar heeft vele malen meer inhoud dan de Taken-trilogie.
