The Stranger (originele Finse titel: Muukalainen) is een zeer donkere film die prachtige fotografie combineert met een zeer verontrustende geluidsband. Dit maakt de film vanaf de eerste minuten spannend en intrigerend. Erg lang kan de film dit echter niet vasthouden. De beelden blijven van een ongekende schoonheid, maar de continue stroom van vragen zonder antwoorden gaat uiteindelijk irriteren en naar het einde toe laat ook de mooifilmerij de kijker onberoerd.
In de film van regisseur Valkeapää draait het om een zwijgzame jongen die samen met zijn moeder een boerderij bestiert in de uitzonderlijk stille bossen van Finland. Omdat de jongen niet kan of wil praten, gaan de dagen net zo geruisloos voorbij. Om de zoveel tijd brengt hij een bezoek aan zijn vader die om onduidelijke reden in de gevangenis zit. Het belangrijkste aspect van zon bezoek is het overhandigen van een mysterieus doosje waar een soort drug in lijkt te zitten; de vader rookt er in ieder geval gretig van. Deze routine wordt verstoord als er een vreemdeling op het erf verschijnt. Na enige terughoudendheid ontdooien zowel de moeder als de jongen en een gelukzaliger periode lijkt te zijn aangebroken. Niets is echter minder waar en na een aantal tragische gebeurtenissen blijft de jongen ontgoocheld achter.
Deze op papier heel aardige verhaallijn wordt door Valkeapää nauwelijks uitgewerkt. Hij weet uitstekend een dreigende sfeer op te roepen, maar door het uitblijven van enige motivering ontbreekt de gewenste houvast. Het gebrek aan dialoog versterkt dit gevoel. Daarbij helpt het ook niet echt dat de jongen zich de gehele film met strakke blik door het beeld beweegt waardoor emoties achterwege blijven. De gebeurtenissen lijken zich zodoende zonder dramatische spanning op te stapelen. Wat overblijft is een reeks mooie plaatjes met een weinig sprekende beeldsymboliek.
Deze plaatjes zijn overigens wel van uitzonderlijke kwaliteit. Zowel de kadrering als de uitlichting zijn van grote kwaliteit en de camera lijkt de personages regelmatig vanuit verborgen ruimtes te bespieden. Dit camerawerk draagt in grote mate bij aan de onheilspellende en intrigerende sfeer die de film vanaf de eerste momenten kenmerkt. Die sfeer wordt overigens nog versterkt door de uitstekende geluidsband. De film kent dan ook enkele spannende momenten. Daarbij weet het verhaal wel degelijk enige tijd te fascineren. Het is echter niet voldoende om de film overeind te houden. De visuele stijl van Valkeapää doet na verloop van tijd vooral gekunsteld aan, en door het gebrek aan een dramatisch fundament kan de uitkomst van de film je uiteindelijk ook gestolen worden.
