Het kan haast niet anders dan dat de opzet van Maggies Plan hoofdrolvertolkster Greta Gerwig deed denken aan een fase in haar eigen leven. Was het niet tijdens het lezen van het script, dan in ieder geval tijdens de opnamen. De tweeëndertigjarige actrice speelt namelijk een vrouw die verliefd wordt op een wat oudere man, die zijn nog iets oudere vrouw voor de jonge blondine verlaat. Dat vertolkers Ethan Hawke en Julianne Moore praktisch van dezelfde leeftijd zijn als Gerwigs huidige partner Noah Baumbach en diens ex-vrouw Jennifer Jason Leigh, is op zijn zachtst gezegd toevallig; de drie maakten namelijk iets vergelijkbaars mee. Misschien was het juist wel de herkenbaarheid die Gerwig aantrok tot het project. Dat getuigt zonder meer van moed (veel Hollywoodsterren gaan in hun rolkeuze elke associatie met hun persoonlijke leven angstvallig uit de weg), maar het maakt haar ook gewoon prima geschikt voor deze film.
In een New York waar het permanent winter lijkt te zijn, heeft de jonge dertiger Maggie alles redelijk op orde, maar haar sterke kinderwens blijft onvervuld vanwege haar (zelf gediagnosticeerde) onvermogen een relatie langer dan een half jaar vol te houden. Ze besluit daarom zwanger te worden door middel van kunstmatige inseminatie en een kind in haar eentje groot te brengen. Uiteraard ontmoet ze juist in deze fase John, die de man van haar dromen lijkt te zijn. Hij zit weliswaar nog even gevangen in een liefdeloos huwelijk, maar dat blijkt slechts een klein obstakel wanneer hij zich bewust wordt van zijn gevoelens voor Maggie. Hij verklaart haar de liefde en zij die voor hem, waarna ze nog lang en gelukkig kunnen leven met een kind van hen beiden. Hun probleem is echter dat de film op dit moment pas net een half uur bezig is.
Het traditionele romkomscenario wordt door regisseur-scenarist Rebecca Miller mooi gebruikt als springplank voor wat een luchtig doch verre van inhoudsloos relatiedrama blijkt te zijn. Na dit begin wordt een sprongetje gemaakt naar een tijd waarin Maggie en John samen wonen, een dochter hebben en geregeld hun gezinnetje uitgebreid zien met de aanwezigheid van Johns twee kinderen uit zijn eerste huwelijk. Echter, waar John zich voorheen constant wegcijferde voor zijn dominante, carrièregeobsedeerde ex-vrouw Georgette, daar is het nu Maggie die vooral geleefd wordt. Bij het opvoeden van de drie kinderen hoeft ze niet te rekenen op hulp van haar man, aangezien die permanent bezig is met het schrijven van een roman. De weinige tijd die hij wél vrijmaakt, wordt besteed aan het onderhouden van het contact met zijn voormalige partner. Aldus komt Maggies oude plan weer boven borrelen; was alleenstaand moederschap niet veel praktischer geweest?
Getroebleerde relaties tegen een New Yorkse achtergrond roepen vrijwel automatisch de vergelijking op met het werk van Woody Allen. Dat Maggies Plan die vergelijking prima kan doorstaan, komt vooral doordat Miller inspiratie zoekt in de hoek van de romantische komedie en de conventies daarvan op slimme wijze naar haar hand weet te zetten. Waar dit genre er doorgaans op hamert dat alles kan worden opgelost door het hebben van een liefdevolle relatie, geeft Maggies Plan aangenaam tegengas door een hoofdpersonage op te voeren dat daar al vanaf het begin niet geheel in gelooft. Ze staat zeker open voor een relatie, maar het moederschap blijft nog steeds bovenaan haar prioriteitenlijstje staan. Wanneer ze begint te twijfelen over de samenstelling van haar gezin, handelt ze gelukkig dus niet uit de verstikkende opvatting dat een kind zowel een vader als een moeder nodig heeft.
Maggies ruimdenkendheid over het ouderschap staat echter in schril contrast met haar neurotische behoefte alles netjes te houden, wat zich openbaart in het plan waarmee ze zich van John hoopt te ontdoen. Maar zoals haar beste vriend haar toewerpt zijn relaties nu eenmaal rommelig en kan enkel worden teruggevallen op het aloude cliché dat je er simpelweg maar het beste van moet maken. Vanuit die gedachte is het ietwat jammer dat op het einde alles toch wel erg gemakkelijk op zijn pootjes terechtkomt. Neemt niet weg dat Maggies Plan voor de perfecte lengte van anderhalf uur zeer goed weet te vermaken, vooral dankzij een cast die nauwelijks onderdoet voor de gemiddelde Woody Allen-film. Greta Gerwig is uiteraard het stralende middelpunt, maar de show wordt vooral gestolen door Travis Fimmel, wiens Vikings- en Warcraft-baard in New York anno 2016 ineens een heel andere betekenis krijgt.
