Wong Kar Wai is een eigenzinnige filmmaker met onder andere In the Mood For Love, 2046 en Chungking Express op zijn naam. Zijn films worden gekenmerkt door een unieke, verstilde sfeer die sinds de jaren negentig bepaald werd door cinematograaf Christopher Doyle. My Blueberry Nights leunt er volledig op; inhoudelijk stelt de film weinig voor. Wong werkt zijn ideeën over letterlijke en figuurlijke afstanden tussen mensen zeer matig uit en een verhaal is er nauwelijks. De personages worden echter fraai in beeld gebracht en de film is van een sublieme soundtrack voorzien.
My Blueberry Nights is Wong Kar Wais eerste film in bijna twintig jaar zonder zijn vaste cameraman Doyle. Het is tevens zijn eerste Engelstalige film. De eerste verandering levert geen enkel probleem op. Darius Khondji, die o.a. het camerawerk voor Se7en en Delicatessen verzorgde, past zich moeiteloos aan de stijl van Wong aan en bewijst daarmee dat Doyle misschien toch niet zo bepalend was voor de stijl van Wong als sommigen dachten. Met het aparte kleurgebruik creëert Wong geheel zijn eigen wereld, waarin blikken vol verlangen meer moeten zeggen dan dialoog ooit zou kunnen.
Helaas is Norah Jones wat dat betreft enigszins miscast. In haar debuutrol kwijt ze zich aardig van haar taak, maar haar blikken suggereren leegte. Ze geven geen inzicht in wat zich in het hoofd van haar personage afspeelt. Scènes met dialoog gaan haar goed af, ze heeft zeker het uiterlijk voor een Wong Kar Waifilm, maar echte diepgang weet ze niet in haar rol aan te brengen. Niet dat de andere acteurs nou zo geweldig zijn gecast. Jude Law heeft als mogelijke liefde van Jones nauwelijks chemie met haar en maakt verder weinig van zijn rol. Natalie Portman probeert er het beste te maken als ervaren pokerspeler in het zuiden van de Verenigde Staten, maar slaagt er niet eens altijd in haar accent vast te houden.
David Strathairn daarentegen levert een fijne prestatie als alcoholistische politieagent in Memphis, die er maar niet bij kan dat het voorbij is tussen hem en Sue, een rol van Rachel Weisz die haar stinkende best doet maar het helaas met een matig uitgewerkt personage moet doen. Samen kunnen zij hun deel van de film maar net boven het melodrama uittillen.
De dialogen zitten vol platitudes die opgevoerd worden als waarachtige levenslessen, maar het uiteindelijke verhaal stelt niet zo veel voor. Elizabeth woont in New York, stapt net uit een relatie en ontmoet dan de zogenaamd charmante Engelse Jeremy die een taartenwinkel runt. Net als Dale Cooper uit Twin Peaks houdt Elizabeth van de bosbessentaart die elke avond blijft staan, maar besluit toch de stad te verlaten. Een zogenaamde roadmovie volgt, eentje die zich bijna uitsluitend binnen interieurs afspeelt. Elizabeth heeft twee banen in Memphis en belandt later in een gokstadje in Arizona waar ze gokster Leslie ontmoet en met haar naar Vegas vertrekt. Uiteindelijk keert ze weer terug naar waar ze vandaan komt voor haar liefde.
Toch is My Blueberry Nights een best genietbare film, dankzij de heerlijke sfeer die wordt neergezet. Zeer belangrijk daarvoor is de muziek, die bestaat uit o.a. een aantal nummers van Cat Power, een nieuw lied van Norah Jones zelf en enkele instrumentale stukken van Ry Cooder. Het gedeelte in Memphis wordt ondersteund door het herhaaldelijke gebruik van Try A Little Tenderness van Otis Redding en door de blues van Ruth Brown. De heerlijke combinatie van jazz, blues, soul en americana zet de toon voor de dromerige beelden. De waardering daarvan hangt echter erg af van in hoeverre de kijker het soort vage camerawerk kan appreciëren waarbij het voortdurend lijkt of er frames missen en de bewegingen iets onnatuurlijks krijgen. Deze stijl wordt, zoals wel vaker in films van Wong, onophoudelijk gehanteerd en zal niet iedereen liggen. Het valt hoe dan ook niet te ontkennen dat de ambiance die hierdoor geschapen wordt opmerkelijk is.
