De beschaving van een land kan worden afgemeten aan hoe er wordt omgegaan met bezoekers en gasten. Dat geldt in het bijzonder voor vluchtelingen. Het is een discussie die in alle hevigheid in Europa is losgebarsten. Ook in ons land lijkt de regel te worden dat wie het hardst van zich laat horen in de meest verachtelijke krachttermen het meest gehoord wordt. Er wordt nog weleens vergeten dat je vluchten niet voor je lol doet en dat het achterlaten van werk, huis en familie behoorlijk wat persoonlijke en sociale impact heeft. Vaak piepen de tegenstanders van de komst van vluchtelingen wel anders als de problematiek een gezicht krijgt. Als de reddeloosheid vorm krijgt wanneer er een levenloos lichaam van een kind op het strand aanspoelt bijvoorbeeld. Gezien de actualiteit had de verfilming van de Vlaamse roman Problemski Hotel op geen beter moment kunnen verschijnen. Gevierd schrijver Dimitri Verhulst geeft de vluchteling een gezicht. In het niemandsland tussen aankomst en definitieve status gaan emotionele verhalen schuil die in de lezing van regisseur Manu Riche jammer genoeg wat vlak worden weergegeven.
Het is een komen en gaan van vluchtelingen uit uiteenlopende conflictgebieden in een voormalig kantoorpand in de Belgische hoofdstad Brussel. Tussen de schrijnende gevallen uit Afrika en het Midden-Oosten zitten ook gelukzoekers die in West-Europa op meer voorspoed hopen te stuiten. Centrale figuur in het asielzoekerscentrum is de Iraniër Bipul. Hij is de spil in de contacten tussen de vluchtelingen, heeft een zoetgevooisde stem, een serene uitstraling en spreekt bovendien exceptioneel goed Engels, maar ook wat Vlaams en Arabisch. Bipul voelt een strenge aantrekking met de Russische Lidia, die het liefst zo snel mogelijk naar Londen zou willen afreizen. Dit vormt een probleem omdat Bipul zelf het liefst in Brussel zou blijven. Terwijl de relatie tussen de twee zich ontwikkelt is er van alles aan de hand in het asielzoekerscentrum. Afrikanen die het niet meer zien zitten en zichzelf ophangen, een zwangere Oost-Europese die niet weet wat ze moet doen als de baby er eenmaal is en een uitgeprocedeerde Rus die zijn tijd uitzit door als een bezetene te sporten.
Riche verdiende zijn sporen als documentairemaker en dit is terug te zien in zijn eerste speelfilm. Het documentaireachtige Problemski Hotel is meer een situatieschets dan een mooi afgerond fictief verhaal over de liefde tussen twee zielen die overal tussenin lijken te vallen. Voor de hoofdrol van Bipul werd de Amerikaans-Palestijnse danser en acteur Tarek Halaby aangetrokken. Zijn rol voelt naturel, maar Riche lijkt ook niet te weten wat met het personage aan te vangen. Het is een zalvende messiasfiguur, maar vervult Bipul nu de rol van lijdend voorwerp, onderwerp of aangever? Om Bipul heen is zo veel aan de hand dat tijd noch ruimte beschikbaar is om dit alles uit te diepen. De functie van Problemski Hotel als maatschappelijk geëngageerd drama verwatert hierdoor. Het geeft een gezicht aan de vele facetten van de vluchtelingencrisis, maar is emotioneel tegelijkertijd vlak. Door het lange wachten van de personages op, tja wat eigenlijk, mist dit Belgische drama urgentie.
Meer dan aanstippen van wat er zoal speelt in de vluchtelingencentra doet Riche dan ook niet. Hierdoor voelen dramatische heftige incidenten aan als kleine schokjes die de kijker nauwelijks doet opveren uit zijn stoel. Ingebed in een substantiëlere, rijkere context was de impact veel indringender geweest. Luchtigere, komisch bedoelde tussenwerpsels als het gezeul met een kerstboom en een directrice die snelwandelend het pand doorkruist missen hun doel. Problemski Hotel kabbelt van incident naar incident maar beklijft niet.
