Een allesverwoestende atoomoorlog, de inslag van een reusachtige meteoriet, buitenaardse wezens die vanuit hun ruimteschepen complete steden wegvagen, een virus dat nagenoeg de hele mensheid uitroeit. We hebben het allemaal in talloze films en boeken voorbij zien komen. De vraag is altijd hetzelfde: wat doen de overlevenden? Wat doen gewone mensen, wanneer het fundament onder hun beschaving wordt weggeslagen, er geen regering meer is, geen wetten meer gelden, en hun toekomst ineens vanaf bladzijde één herschreven moet worden? Dit is een interessant uitgangspunt, omdat werkelijk iedereen, van schoolmeisje tot getrainde militair, in de meest extreme situaties geplaatst kan worden.
In het door Danny Boyle geregisseerde 28 Days Later wordt fietskoerier Jim (Cillian Murphy) enkele weken na een aanrijding wakker in een verlaten ziekenhuis. Niet alleen het ziekenhuis is verlaten, maar ook, zo ontdekt Jim terwijl hij vol ongeloof door de straten strompelt, de rest van Londen. Auto's staan leeg op kruispunten, er ligt geld op straat en er is nergens een levende ziel te bekennen. Een krantekop en een met wanhopige boodschappen volgeplakte zuil getuigen van een massale exodus uit Groot-Brittannië. Van de proloog van de film weten we dat een groep dierenbevrijdingsactivisten 28 dagen eerder een laboratorium is binnengedrongen om een stel chimpansees te bevrijden, die zijn geïnfecteerd met een razernijvirus dat pure moordlust veroorzaakt. Tijdens de actie raakt een activist besmet, en vanaf dat moment verspreidt het virus zich via speeksel en bloed razendsnel over de Britse bevolking, iedereen die geïnfecteerd wordt binnen enkele seconden veranderend in een moorddadig, redeloos beest. De enige manier voor Jim om als gezond mens te overleven is om zich aan te sluiten bij lotgenoten en uiteindelijk op zoek te gaan naar een nog functionerende militaire basis die zich ten noorden van Manchester zou moeten bevinden.
28 Days Later, geschreven door Alex Garland (schrijver van het eveneens door Danny Boyle verfilmde The Beach) is survivalhorror vermengd met een zombiefilm. Strikt gesproken zijn de geïnfecteerden natuurlijk geen levende doden, maar hun gedrag is volledig zombiesque, al zijn ze dan wat sneller van been. Bij iedereen die ook maar enigszins bekend is met het genre zullen deze creaturen volkomen vertrouwd overkomen: ze springen graag door ramen naar binnen, maken dierlijke geluiden en lijken zich weinig zorgen te maken om hun eigen welzijn. Jammer is wel dat je ook de momenten waarop ze zullen aanvallen iedere keer van mijlenver ziet aankomen, waardoor de schrik er toch nooit echt in zit. Verder was mij niet helemaal duidelijk hoe de geïnfecteerden besluiten of ze iemand zullen besmetten of gewoon vermoorden. Wat de survivalhorror betreft: het gedeelte in het militaire kamp maakt duidelijk dat je in een post-apocalyptische wereld niet met een razernijvirus besmet hoeft te zijn om je menselijkheid te verliezen. De kijker wordt er - niet al te subtiel - maar weer eens op gewezen dat onze beschaving slechts een dunne laag vernis vormt, die al snel barsten vertoont als het om leven en dood gaat.
Het acteerwerk is goed zonder uitschieters, al hebben Brendan Gleeson als Frank en Naomie Harris als Selena beiden meer charisma dan hoofdrolspeler Murphy, en de beelden van een verlaten Londen missen hun uitwerking niet, ook na soortgelijke scènes in films als The Devils Advocate en Vanilla Sky. De zwakke plek is het verhaal, dat nooit echt eng wordt en op het laatste gedeelte na weinig verrassingen kent. 28 Days Later laat meer dan genoeg onbetreden gebied over, voor toekomstige films met de vraag, wat er van de mens overblijft als je hem terug het Stenen Tijdperk in slingert en hem laat vechten voor zijn leven.
