Het beste wat er over Running Scared gezegd kan worden, is dat de acteurs hun best doen en dat regisseur Wayne Kramers bij zijn vorige poging wel een zeer goede film heeft gemaakt. Het is moeilijk te begrijpen hoe deze man na The Cooler, een sfeervolle film met een mooi verhaal, dit onevenwichtige misbaksel heeft gemaakt. En het is nog lastiger te bevatten hoe hij daarbij een visuele stijl heeft opgepikt die het midden houdt tussen die van Oliver Stone, Tony Scott en Baz Luhrmann. Een wereld van verschil met de rust in zijn voorlaatste project. De meest waarschijnlijke verklaring is dat Kramer een hersenbloeding heeft gehad, die net zo ernstig was als die van de Romeinse keizer Caligula.
Caligula stelde eens een paard aan als consul, liet er een gouden stal voor bouwen en stond erop dat het beest regelmatig met hem dineerde, zeker als er belangrijke gasten kwamen. Kramer volgde dit patroon en liet het camerawerk en de montage over aan een stel beesten. Wat voor dieren hij daarvoor aanstelde, is geheimgehouden. Gezonde mensen houden Kramer de hand boven het hoofd door net te doen alsof zij voor de soms absurd en onnodig versnelde, op allerlei belachelijke manieren bewerkte en hyperactief gemonteerde beelden verantwoordelijk zijn.
Joey is getrouwd, heeft een zoontje en maakt op een zeer laag niveau onderdeel uit van een Italiaans-Amerikaans misdaadfamilie. Hij krijgt de opdracht om een bijzondere revolver te laten verdwijnen, omdat daarmee tijdens een misgelopen drugsdeal politieagenten zijn neergeschoten. Voordat hij het ding echter heeft geloosd, wordt het gestolen door zijn buurjongetje. Die schiet er zijn Russische stiefvader mee neer en verdwijnt vervolgens in de nacht.
Nu moet Joey het jochie en het schietijzer eerder zien te vinden dan de politie, terwijl zijn Italiaanse collegas niet te weten mogen komen wat er aan de hand is. De hele zaak wordt nog eens ingewikkelder gemaakt doordat de met het vuurwapen neergeschoten Rus de neef is van een andere maffiabaas, die weer zaken doet met Joeys baas. Toen de producenten dit script onder ogen kregen, zullen ze onmiddellijk zijn gaan praten met Kramer. Midden in het gesprek over de bizar stompzinnige plotwendingen aan het einde, zal de regisseur manisch in lachen uitgebarsten zijn en hen verteld hebben dat hij ze zomaar van het toneel zou kunnen laten verdwijnen. Net zoals Caligula ooit deed bij twee bezorgde senatoren. Zowel de producenten en de senatoren slikten hun bezwaren in en dropen angstig af.
Daardoor konden zij niet voorkomen dat een zeer bezwaarlijk subplot in de film terecht kwam. Dat subplot gaat over een pedofiel stel dat kinderen lokt met veel speelgoed en een enorme speelkamer, maar ondertussen in de klerenkast een kleine maat lijkzak heeft liggen. Het voegt niets toe aan de rest van het verhaal, maakt uiteindelijk de reddende moeder tot een hypocriet personage waar moreel gezien geen peiling van te nemen is. Daarnaast wordt de al te lang durende film er onnodig door opgerekt.
Een van de meest beruchte verhalen over Caligula is wel dat hij een keer zijn leger de zee in stuurde, met de opdracht die te veroveren op de schelpen. Dat deden zijn soldaten vervolgens dapper en ze kwamen regelmatig uit het water met kapotte schelpen. Zo doen de acteurs ook goed hun best en slagen er ondanks het belachelijke plot heel af en toe in om de spanning er een klein beetje in te houden. Vooral Paul Walker overtuigt met zijn intense spel en laat iets veel beters zien dan hij tot nu toe in zijn carrière heeft gedaan. Zij casting in de komende Clint Eastwood film lijkt ineens een stuk logischer.
Als Walker in de film als reactie op een uitspraak van een pooier sarcastisch opmerkt dat wat die vent zegt nogal origineel is, heeft hij het eigenlijk over Running Scared als geheel. Bijna alles is op de een of andere manier ooit leuker en beter gedaan. Zelfs de titel is niet origineel. Voor een betere Running Scared ervaring kun je dan ook maar beter de gelijknamige film uit 1986 met Billy Chrystal en Gregory Hines gaan bekijken.
Misschien heeft Wayne Kramer wel helemaal geen hersenbloeding gehad. In dat geval is het een raadsel hoe deze film dan toch tot stand is gekomen, maar het biedt tenminste nog hoop voor de toekomst. Anders zou Kramer net als Caligula afgestopt moeten worden. Niet zo rigoureus en letterlijk als dat met de keizer werd gedaan, maar een verbanning uit de filmindustrie is een goed begin.
