Suggereren of shockeren? In het horrorgenre kunnen beide benaderingen voor een bevredigend eindresultaat zorgen. The Unborn valt onder de laatste categorie, maar weet de standaardmethodes van hippe tienerhorror niet te ontstijgen. Het door Michael Bay geproduceerde horrorverhaal is een aaneenschakeling van regisseur David S. Goyers favoriete elementen uit andere films aangevuld met eigen fantasieën, maar is niet eng of erg interessant. Op een paar sporadische momenten na wordt de film zo gelikt en hip gebracht dat alle plezier er snel uit is en we achterblijven met overgeësthetiseerde beelden zonder effect.
Het verhaal heeft een aantal elementen die aanspreken, maar toch voelt het voor een horrorfilm te bedacht en te langdradig aan. Naziarts Josef Mengele, die de bijnaam Engel des doods verwierf vanwege zijn onmenselijke experimenten op volwassenen en kinderen, wordt als beginpunt van alle misère naar voren geschoven. Casey, een jonge studente, ontdekt dat haar omas broer als kind in Auschwitz stierf op de beruchte operatietafel van de Duitse dokter, maar als kwaadaardige geest weer opstond. De geest die volgens de kabbala aangeduid wordt als een dybbuk teisterde vervolgens verschillende generaties in de familie, waaronder die van Casey.
Wanneer het verhaal zich ontvouwt, profileert regisseur David S. Goyer zichzelf als schrijver van gebeurtenissen in plaats van karakters. In deze film leven we niet mee met volwaardige personages, maar kijken we vooral naar de reacties van vreemden op verontrustende gebeurtenissen. Met als gevolg dat deze momenten nogal hol aanvoelen. Goyers keuze voor onderontwikkelde karakters leidt dan ook niet tot het gewenste resultaat - de kijker angst aanjagen - maar tot desinteresse. Het is des te pijnlijker dat de regisseur ons steeds ruigere beelden voorschotelt terwijl de aanloop naar deze extreme situaties veel te wensen overlaat. Alsof de regisseur zoekt naar een manier om de film te laten beklijven.
En ja, beklijven doet de film soms ook. Vanaf het begin werpt Goyer ons in het diepe. Zo wordt Casey al in de eerste minuten geteisterd door de geest van een kind, een gemaskerde hond en vindt ze een ingegraven foetus op sterk water. Dat is vrij veel voor het introkwartier. De regisseur doet vanaf dat moment toch nog zijn best om deze confrontaties te overtreffen en daarin slaagt hij sporadisch. Het is daarentegen jammer dat de hoofdrol niet is toegezegd aan een veelzijdiger actrice dan Odette Yustman. Haar beperkte emotionele bereik en haar dun geschetste karakter vormen geen goede combinatie. Er is een moment van hoop wanneer Gary Oldman halverwege verschijnt als rabbi Sendak, die moet fungeren als redder in nood, maar zijn rol blijkt te klein om echt mee te tellen. Er is daarnaast een bepaalde ongeloofwaardigheid die aan zijn aanwezigheid kleeft, maar dat is waarschijnlijk niet te wijten aan zijn kunnen als acteur, maar aan de wijze waarop zijn rol wordt gebruikt. Ook de climax is niet bepaald geloofwaardig te noemen en het is de vraag of we de intentie van de film en de filmmaker eigenlijk wel geheel serieus moeten nemen.
