In 24 City horen we de verhalen van oude fabriekswerkers die in staatsfabriek nummer 420 oorlogstuig voor de luchtmacht produceerden tijdens diverse oorlogen. De fabriek heeft echter plaats moeten maken voor het appartementencomplex 24 City. De geïnterviewde oud-arbeiders vertonen vaak fysieke slijtage vanwege het harde werk dat ze in die tijd moesten verrichten, maar de meesten zijn toch nog vol vreugde en stille trots wanneer ze hun herinneringen aan ons voorleggen. Deze blinde liefde van de arbeiders voor de omstreden communistische ideologie is Jia Zhangkes stokpaardje en het maakt hun verhalen des te interessanter, iets wat wellicht nog fascinerender is vanuit een westerse blik.
Zhangke toont de dingen voornamelijk zoals ze zijn. De statige shots van de ingang van fabriek 420 waar tientallen in blauw gehesen arbeiders vroeg in de ochtend in rijen naar binnen drommen, worden eenvoudig afgewisseld met shots van metaalbewerking en close-ups van geconcentreerde fabriekswerkers. Het blijft iets magisch om te kijken naar beelden van deze monotone werkzaamheden, die toch fascinerend zijn in hun eenvoud. De observaties van deze werkzaamheden benadrukken het documentaire-element in de film en plaatsen de verhalen van de fabriekswerkers in een context.
Echter, door in de film documentaire en fictie af te wisselen, stelt de regisseur ons de vraag wat werkelijkheid is en wat niet. Hierdoor komt er veel gewicht op de schouders van de acteurs te liggen, die de waargebeurde verhalen proberen te evenaren in integriteit. Aan de hand van deze gefictionaliseerde interviews wordt ons een moderne reflectie gegund op dit eentonige arbeidersleven, zonder dat de regisseur op de voorgrond treedt en zijn mening probeert door te voeren.
Jia Zhangke is voornamelijk geïnteresseerd in hoe het Chinese socialisme de maatschappij heeft beïnvloed in een tijdsbestek van zestig jaar. De maatschappelijke verandering in die periode en de gevolgen voor de personen en personages van verschillende generaties vormen dan ook de hoofdlijn van de film. Net als in Zhangkes vorige film Still Life wil de regisseur de culturele geschiedenis van zijn land op een zo integer mogelijke manier in beeld brengen. Daarin is hij geslaagd.
Met de gefictionaliseerde verhalen vult de regisseur de geschiedenis van zijn land aan en wil daarmee duidelijk maken dat geschiedenis bestaat uit feiten en verbeelding. Helaas missen de gefictionaliseerde scènes de kracht van de echte interviews waardoor de film soms een beetje voortsukkelt in geforceerde persoonlijke verhalen. Toch is 24 City een fascinerend stuk Chinese identiteit.
