Bourne in Irak, een label dat Green Zone door velen op voorhand al opgeplakt kreeg. Met Matt Damon als actieheld en Paul Greengrass op de regiestoel is de link natuurlijk ook snel gelegd. De vergelijking pakt echter slecht uit voor Green Zone, die alle slechte elementen uit de Bourneserie overneemt en alle goede elementen links laat liggen. Onrustige en rommelige montage tijdens actiescènes maken een achtervolging helaas maar zelden flitsender. Bij de Bournefilms leverde dat al een vervelende kijkervaring op, maar Green Zone is niet bij machte om dat euvel te compenseren. Al met al is de film een middelmatige, voorspelbare thriller geworden.
Green Zone is fictie, maar zou zo maar werkelijkheid kunnen zijn. Matt Damon speelt militair Roy Miller, die in Irak op zoek is naar massavernietigingswapens. Erg succesvol is zijn eenheid echter niet, want zoals de kijkers al weten, zal Miller niet veel meer dan verlaten fabrieken en ongevaarlijke warenhuizen vinden. Miller is zijn missie dan ook al vrij snel zat en besluit niet langer dom orders op te volgen, maar zelf actie te ondernemen om er achter te komen waarom die massavernietigingswapens nergens te vinden zijn. Miller stuit op een vrij voorspelbare complottheorie en moet alles op alles zetten om de waarheid naar buiten te krijgen.
Met het onderwerp Irak nog zo actueel en de misstappen zo breed uitgemeten in de media, heeft Green Zone de ingrediënten voor een zinderende actiethriller allesbehalve mee. Nergens lukt het de film verrassend uit de hoek te komen. Geruime tijd rekt de film de onthulling die iedereen al kent: er is gelogen over de wapens van Saddam. En als dan vervolgens het moment komt om hier iets zinnigs over te zeggen laat Green Zone alle feiten voor wat ze zijn en gaat de focus volledig naar een fictieve complottheorie en actiescènes. Het maakt de eerste helft van de film naast voorspelbaar ook opeens zinloos. Waarom een film maken over dit thema als het enkel uitloopt op hersenloze actie?
We moeten het Paul Greengrass overigens nageven: zelfs met een verhaal waar de schurken zonder enige twijfel uit Amerika komen, zijn het toch ook weer de Amerikanen die als helden uit de bus komen. Het kwaad wordt handig gepersonifieerd in één enkel persoon, de rest van Amerika heeft niets dan nobele motieven. Zelfs de pers wast zijn handen in onschuld. Als speelbal van overheidsinstanties brachten ze het verkeerde nieuws. Wisten zij veel.
De personages van Green Zone werken dan ook vrijwel allemaal op de zenuwen. Noemenswaardig geacteerd wordt er eigenlijk alleen door Brendan Gleeson en Khalid Abdalla. De rest van de cast speelt op de automatische piloot, wat we ze gezien hun bordkartonnen personages niet eens kwalijk kunnen nemen. Om een mooi en helder politiek statement te kunnen maken zijn alle personages in Green Zone zwart of wit. Het levert een nog zwart-witter slotakkoord op dat als serieuze politieke aanklacht niet serieus te nemen is.
Wat rest is het soort actiescènes dat we van Greengrass en Damon kunnen verwachten. Het gebrek aan volwaardige personages met wie de kijker kan meeleven breekt ook dit deel van de film echter op. Greengrass maakt weer veelvuldig gebruik van snelle shots, close-ups en schokkende cameras, maar werkt hiermee alleen maar op de zenuwen. Een saai verhaal blijkt helaas niet te compenseren met chaotische beelden. Was Green Zone maar even onvindbaar gebleven als de Iraakse raketten.
