Het idee voor Soul Kitchen had Fatih Akin al in zijn hoofd na het immense succes van zijn intense migrantendrama Gegen die Wand. De angst om zon succesvolle arthousefilm, onder meer bekroond met de Gouden Beer in Berlijn, op te volgen met een lichtvoetige komedie weerhield hem er echter van Soul Kitchen te maken. In plaats daarvan maakte hij het zo mogelijk nog zwaardere en nog betere noodlotsdrama Auf der Anderen Seite. Pas toen achtte hij de tijd rijp voor deze film, in de wetenschap dat het maken van een goede komedie veel moeilijker is dan het maken van een goed drama.
De Griekse Zinos Kazantsakis is eigenaar van het eetcafé Soul Kitchen in Hamburg. Op het menu van het restaurant staan weliswaar niet de meest verfijnde gerechten, maar door de vaste clientèle weet Kazantsakis het hoofd wel boven water te houden. Als Kazantsakis vriendin voor haar werk naar Tokio verhuist, beginnen de tegenslagen zich echter op te stapelen. Zijn (criminele) broer vraagt hem om een baan in het restaurant, hij krijgt een fikse hernia en wordt achtervolgd door een oude jeugdvriend die hem uit wil kopen om op de plek van het restaurant een bedrijvenpand neer te zetten. Als toppunt neemt hij dan ook nog eens de culinair verfijnde Shayne Weiss in dienst als chef-kok, die alle klanten die ongezond voedsel bestellen schreeuwend wegjaagt.
Fatih Akin werd na Gegen die Wand en Auf der Anderen Seite al snel in het hoekje van de migrantenfilms gemanoeuvreerd, maar neemt daar met Soul Kitchen resoluut afstand van. Geen Turkse Duitsers ditmaal die worstelen met hun identiteit, maar een Griekse restauranthouder die zich helemaal thuis voelt in Hamburg. Akin zelf omschrijft Soul Kitchen dan ook als een moderne Heimatfilm en daar is weinig tegen in te brengen. Dit is Akins ode aan zijn thuisbasis Hamburg en een bevestiging van de veelgehoorde stelling dat thuis is waar je vrienden en familie zich bevinden en je alle straathoeken op je duimpje kent.
Het vluchtige verhaaltje is dan ook van ondergeschikt belang in Soul Kitchen. Akin en medescenarist Adam Bousdoukos volgen getrouw de regels van de slapstickkomedie, die voorschrijft dat de hoofdpersoon vele tegenslagen moet zien te overwinnen voordat alles aan het einde op zijn pootjes terecht komt, en zoeken de lol vooral in de afzonderlijke scènes. Met name Birol Ünel, ook al zo sterk in Gegen die Wand, is erg geestig als messengooiende chef-kok die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Dit bewust schematische script zorgt er wel voor dat Akin tegen het einde toe de controle over de film dreigt te verliezen als hij iets te veel drama introduceert, maar dat duurt gelukkig niet al te lang.
Zelfs in een lichtvoetige komedie als deze geeft Akin echter meermaals blijk van zijn grote visuele talent. Samen met vaste cameraman Rainer Klausmann vindt hij de schoonheid in de meest onverwachte plekken, zoals een gure disco of een afgelegen kraakpand. In combinatie met de heerlijk soulvolle soundtrack levert dat niet alleen een uiterst vermakelijke maar ook een heel goede film op, die gaandeweg zelfs weet te ontroeren. En dan is het misschien wel waar dat Soul Kitchen niet meer is dan een pretentieloos tussendoortje in het oeuvre van Akin, maar als alle tussendoortjes zo lekker zouden smaken, heeft niemand reden tot klagen.
