Tegenwoordig lijkt sciencefiction haast een synoniem te zijn voor knallende actie en spektakel. Van vernielzuchtige robots tot helden met superkrachten; zolang het er maar imponerend uitziet en het de oren verdooft. Dat was vroeger wel anders. In films als Close Encounters of the Third Kind en E.T. waren de personages en de sfeer veel belangrijker. Regisseur J.J. Abrams groeide er als tiener mee op en brengt met Super 8 een nostalgische ode aan het type film waar vooral Steven Spielberg succes mee had.
Dertig jaar na dato lijkt zelfs Spielberg inmiddels van dat pad te zijn afgeweken. Zijn sf-films hebben veel van hun charme verloren, om plaats te maken voor meer futuristische sensatie, zoals in Minority Report en het matige War of the Worlds (het ingetogen A.I., waarvoor het idee al in de jaren zeventig ontstond, even buiten beschouwing gelaten). Tijden veranderen nu eenmaal, maar Abrams bewijst dat een herleving nog altijd mogelijk is. Ook Spielberg gelooft er nog in. Als producent heeft hij zijn volledige zegen gegeven.
Om de oude vertrouwde sfeer terug te krijgen, situeert Abrams zijn film eind jaren zeventig rondom een groepje kinderen. Ze zijn een stel enthousiaste amateurfilmmakers waar Abrams er vroeger ook zelf een van was. Het is de jonge regisseur Charles (leuke rol van nieuwkomer Riley Griffiths) allemaal te doen om de production value van zijn nieuwe zombiefilm, dus moet iedereen direct klaar staan als er opeens een trein voorbij hun nachtelijke filmset raast. De super-8-camera registreert meer dan ze hadden gehoopt, want de trein ontspoort en ontploft. Om hier uit de doeken te doen wat er precies aan de hand is zou zonde zijn, dat mysterie heeft Abrams juist zo mooi opgebouwd in de maandenlange marketingcampagnes. Het volstaat te zeggen dat de scène spectaculair en hoogstaand in beeld is gebracht.
De crash met alle gevolgen vormt de hoofdlijn van de plot, maar eigenlijk is dat niet waar de film om draait. Die is gecentreerd rondom Joe, een jongen die een moeizame band met zijn vader heeft sinds zijn moeder door een werkongeval overleed. Bij de filmopnames ontmoet hij Alice, die het nog minder met haar vader kan vinden. Het zijn de kleine, tedere scènes tussen hen die Super 8 tot meer maken dan alleen een spannend sf-verhaal. Elle Fanning, al bekend door haar sterke rol in Somewhere, en Joel Courtney, een uit het niets verschenen natuurtalent, stelen hier de show.
Het hoogtepunt van Super 8 zijn niet de visuele effecten of het mysterie en de intriges rondom de crash, maar de heerlijk nostalgische, warmhartige sfeer en de fantastische cast. Van deze groep kinderen gaan we ongetwijfeld meer horen.
