De goede oude tijd waarin vampiers in rokkostuum Oost-Europese dorpelingen de stuipen op het lijf joegen, ligt inmiddels ver achter ons. Waarschijnlijk uit pure overlevingsdrang heeft de ondode bloedzuiger in boeken en films een dubieuze verjongingskuur ondergaan. De bakvissenvampiers van de Twilight-reeks staan vandaag de dag lijnrecht tegenover hun coole doch meedogenloze soortgenoten uit tv-serie True Blood. De diehard vampierfans bekijken vooral de eerste categorie met argusogen. De remake van eightiesklassieker Fright Night laat een geslaagde combinatie van beide disciplines zien.
Nog even afgezien van de snellere filmwetten die tegenwoordig gelden, mag je bij Craig Gillespies derde speelfilmproject vooral spreken van een zeer vrije hervertelling. De voornaamste plotelementen zijn gelukkig wel intact gelaten. Buitenwijkpuber Charley Brewster heeft het sterke vermoeden dat zijn nieuwe buurman Jerry liever zijn tanden in een hals zet dan in een sappige cheeseburger. Zijn moeder voelt een woeste aantrekkingskracht tot Jerry. Vriendinnetje Amy daarentegen snapt maar niet waarom Charley liever naar de buren staart dan met haar op bed wat aanklooit.
Het wordt al vrij vlot duidelijk dat de doorwrochte voorgevoelens van de tiener net zo hard kloppen als de slagaders in de nekjes van Jerrys slachtoffers. Wat plot betreft geeft Fright Night zich wel heel snel gewonnen. Er worden nog verwoede pogingen ondernomen om de strijd van Charley nog wat persoonlijker te maken, door een jeugdvriendje ten tonele te voeren. Deze nerderige Ed voedt Charley met zijn verdenkingen en kan er maar niet over uit dat de twee in de loop der jaren zo uit elkaar gegroeid zijn. De halfslachtige vriendschapsstudie doet geforceerd en overbodig aan en vormt slechts een aanknopingspunt voor een zijplotje en de groteske finale.
In de opmaat hiernaartoe valt er genoeg te beleven. Het bloeddorstige personage van Farrell wordt in een aantal stevige penseelstreken neergezet. Het spel van de ondeugende Ier weet de nodige spanning op te roepen, waardoor zelfs het lenen van een sixpack bier een ijzingwekkende lading krijgt. De Brit David Tennant maakt daarnaast zijn opwachting als de compleet geflipte illusionist Peter Vincent, wiens monumentale ego en wapenarsenaal wel eens de redding van Charley en zijn familie zou kunnen worden. De geslaagde uitwerking van dit personage voedt Fright Night met zeer welkome humor. Op het verbale vlak en met zijn vet aangezette spel levert de voormalige Doctor Who-acteur een topprestatie, waar minder getalenteerde vakbroeders al snel uit de band zouden zijn gesprongen.
Gillespies herbewerking mag dan wel in de Verenigde Staten de R-rating hebben gekregen, de film is nou niet bepaald eng of goor. Juist op het moment dat je tot de conclusie aan het komen bent dat het allemaal toch wel erg braafjes is, gooit de regisseur wat spectaculaire effecten in de strijd. Het is tevens het moment waarop alle remmen los mogen. Het kost bijvoorbeeld weinig tijd voordat ook Charleys moeder van de ware aard van haar buurman overtuigd is. Fright Night anno 2011 ondergaat een aantal vreemd uitgekozen stroomversnellingen, maar maakt dit ruimschoots goed door de geslaagde mix van spanning, actie en grappen. Ook op het visuele vlak pakt Gillespie flink uit, al is het 3D-sausje van weinig meerwaarde. Het valt ernstig te betwijfelen of deze remake dezelfde cultstatus in de filmgeschiedenis weet te verwerven als het origineel. Daarvoor onderscheidt Gillespies versie zich te weinig van genregenoten.
