Het is alweer tien jaar geleden dat Steven Soderbergh zijn Oscar won. Met Traffic schetste hij een overtuigend beeld van de drugswereld; levendig en dynamisch doordat alle lagen van de samenleving aan bod kwamen. Soderbergh wisselde die verschillende perspectieven feilloos af en maakte dankbaar gebruik van de uitstekende ensemblecast. Hoewel hij na Traffic genoeg degelijke films regisseerde, maakte hij niets meer dat er enigszins op leek. Met Contagion doet hij een goede poging.
Het zijn nu niet de effecten van de drugshandel, maar agressieve ziektekiemen die zich in de maatschappij nestelen. Soderbergh laat in de eerste minuten effectief zien hoe gemakkelijk dat gaat. Op het eerste oog lijkt er weinig te gebeuren in de openingsscène, waarin een vrouw aan de bar op een vliegveld zit en met haar minnaar belt. Maar als ze heeft afgerekend weet de kijker dat ze in die korte tijd de barman, de eerstvolgende die een borrelnootje pakt en iedereen die met een pinpas wil betalen, heeft besmet. Al snel verspreidt het zich naar drukke metros en stadscentra.
De problemen barsten los als de vrouw thuis is, in elkaar zakt en kort daarna in het ziekenhuis overlijdt. Ontsteltenis bij haar man - helemaal als zijn zoontje niet veel later ook bezwijkt -, radeloosheid bij de artsen en een groeiende paniek onder burgers, terwijl het onbekende virus steeds verder om zich heen grijpt.
Contagion volgt grofweg vijf, los door elkaar lopende verhaallijnen. Matt Damon heeft een mooie hoofdrol als de angstige weduwnaar die er alles aan doet om zijn (vooralsnog) gezonde dochter te beschermen. Zelf lijkt hij immuun te zijn en wordt hij onderzocht door een epidemiologe die de ziekte zo snel mogelijk de kop moet zien in te drukken (sterk spel van Kate Winslet). Verder zien we Laurence Fishburne als hoofd van het Amerikaanse instituut voor Volksgezondheid, Marion Cotillard als gechanteerde arts van de Wereldgezondheidsorganisatie en Jude Law als gehaaide journalist. Iedere verhaallijn overtuigt en intrigeert, niet in de laatste plaats door de uitstekende cast.
De journalist geeft Contagion een interessant scherp randje. Als hij een homeopathisch geneesmiddel tegenkomt dat lijkt te werken, promoot hij dat direct via zijn blogs, terwijl de overheid nog wil wachten met verstrekking op grotere schaal. Speelt de regering stiekem onder een hoedje met de farmaceutische industrie, of probeert de journalist zelf een slaatje uit de epidemie te slaan? Het antwoord wordt aan de kijker overgelaten, maar de prikkelende boodschap dat er in tijden van hysterie en verwarring ook altijd mensen zijn die daar gebruik van maken, is duidelijk.
Zo goed als Traffic wordt Contagion niet, daarvoor begeeft Soderbergh zich te veel binnen de gebaande paden. Maar net als in 2000 weet hij een escalerende situatie knap te vangen in verschillende perspectieven, om een veelzijdig, meeslepend en bij vlagen beklemmend geheel te vormen.
