Het is dertien jaar na het laatste middelbareschooljaar en dus dertien jaar na de eerste American Pie. De voormalige klasgenoten komen samen voor een reünie. Drie jaar te laat voor het tienjarig jubileum zullen ze in een weekend ontdekken wat er allemaal veranderd is... en wat niet. Is dit vierde deel van de reeks (of achtste als je de vier spin-offs die rechtstreeks op dvd verschenen meerekent) de kers op de taart?
Jim en Michelle zijn getrouwd maar na de komst van een kind staat hun seksleven op een laag pitje. Kevin is architect die in zijn vrije tijd vooral met zijn vrouw naar vrouwenseries op tv moet kijken. Oz is als tv-presentator een nationale beroemdheid geworden en heeft een supermodel aan de haak geslagen en Finch is een mysterieuze globetrotter. Dan is er nog Stiffler, die is blijven hangen in zijn middelbareschoolkarakter. Hij werkt als uitzendkracht voor een groot bedrijf waar hij met een onsympathieke baas te maken heeft.
Tijdens het weekend wordt er gewerkt aan wat problemen. Jim en Michelle willen weer eens wat tijd voor elkaar vrijmaken maar Jim moet ook zijn vader helpen die sinds de dood van zijn vrouw aan het vereenzamen is. Ondertussen heeft hij ook nog sjans met zijn knappe, veel jongere buurmeisje. Oz komt zijn ex Heather tegen waarbij oude gevoelens bovenkomen, en ook Kevin is niet ongevoelig voor zijn oude vlam Vicky. Stiffler kampt met het feit dat zijn middelbareschooltijd zijn beste tijd was... sindsdien is hij weinig verder gekomen in het leven. Finch ten slotte lijkt het prima voor elkaar te hebben en heeft fantastische verhalen te vertellen, maar ook hij heeft zijn geheimen.
De eerste American Pie-film was een combinatie van platte, puberale humor maar was ook verfrissend. Er werd expliciet gepraat over zaken als masturbatie en ontmaagding en er werden problemen aangekaart die herkenbaar waren voor iedereen die ooit puber is geweest. De film was een enorm succes, zeker voor een R-rated komedie: de film werd gemaakt voor slechtst elf miljoen dollar en de wereldwijde opbrengst was maar liefst 235 miljoen dollar, ruim twintig keer het budget dus. Geen wonder dat er vele sequels zouden volgen. De regie van dit nieuwste deel is in handen van Jon Hurwitz en Hayden Schlossberg, die samen de scripts schreven van de films over stoners Harold en Kumar en het tweede deel van die reeks regisseerden. De heren zijn naar eigen zeggen grote fans van de American Pie-films en stonden dan ook te springen om zelf een deel te mogen regisseren én schrijven. Zulk enthousiasme zou de film ten goede moeten komen.
En er valt inderdaad te lachen bij American Pie: Reunion. Traditiegetrouw zijn er volop gênante en pijnlijke situaties waarin de personages terechtkomen. En Stiffler krijgt met zijn puberale gedrag en foute opmerkingen vaak de lachers op zijn hand. Maar er zijn ook minpunten: dingen die op het scherm gebeuren worden soms letterlijk uitgelegd, alsof de makers denken een klas met kleuters aan te moeten spreken. Het grootste euvel aan American Pie: Reunion is dat er geen vastomlijnd plot is. Er is niks waar de personages naartoe werken, zoals in het eerste deel waar het gezamenlijke streven van de jongens was om hun maagdelijkheid te verliezen.
In plaats daarvan zijn er een hoop losse verhaallijntjes, waarbij het onderwerp reünie wel erg serieus wordt genomen: ieder personage dat ooit een rolletje in de American Piefilms heeft gehad, hoe klein ook, krijgt een eigen verhaaltje mee: van Jims vader en natuurlijk Stifflers moeder tot Sherman deSherminator en de MILF guys. Door deze overvloed aan personages en subplots voelt de film wat rommelig aan. Ook moet elke verhaallijn afgerond worden waardoor er wel tien verschillende eindes zijn. Hierdoor wordt de afwikkeling nogal langdradig. Ook kun je je natuurlijk afvragen of we echt zitten te wachten op een achtste deel. Het nieuwe en verrassende is er ondertussen wel af en elke flauwe seksgrap is wel zon beetje gemaakt. American Pie: Reunion is best grappig en kan je zeker een leuke filmavond bezorgen, maar het is toch een beetje een ouwe taart.
