in Featured
Salò o le 120 giornate di Sodoma (Salò or the 120 Days of Sodom) is een Italiaanse exploitatiefilm uit 1975, geregisseerd en geschreven door Pier Paolo Pasolini. De film is gebaseerd op het boek Les Cent Vingt Journées de Sodome van de Fransman Markies de Sade. Het gaat er soms zo provocerend aan toe dat de film verbannen werd in verschillende landen, Italië inbegrepen.
Pasolini volgt in Salò o le 120 giornate di Sodoma de opbouw en vaak tot in detail de inhoud van het boek van Markies de Sade. Door de gebeurtenissen te verplaatsen naar het Italiaanse Salò in 1944 wilde hij met een exploitatie-achtige manier van filmen een aanklacht maken tegen de excessen van het kapitalisme en het fascisme.
Verhaal
Salò o le 120 giornate di Sodoma speelt zich af in de fascistische Republiek van Salò, in een afgelegen villa aan het Gardameer. Daar worden negen jongens en negen meisjes bijeengebracht en worden ze onderworpen aan geestelijke en lichamelijke vernederingen door vier fascistische leiders, een hertog, bisschop, magistraat en voorzitter die hun machtspositie misbruiken, daartoe gestimuleerd door de verhalen van vier hoeren-vertelsters.
De achttien jongeren worden vernederd, seksueel misbruikt en ten slotte doodgemarteld terwijl beurtelings een van de vier heren vanuit de villa met een verrekijker toekijkt.
Verbannen
Het punt van Pasolini met de film was dat macht corruptie in de hand werkt en er altijd voor gewaakt moet worden dat er nooit te veel macht in te weinig handen komt. De vertoonde gruwelen zijn een gevolg van een werkelijkheid waarin dat wel is gebeurd. "Het is de enige film die over de werkelijkheid gaat", verklaarde Pasolini ooit in een interview.
Maar de gruwelen in de film zijn zo provocerend en onsmakelijk dat Salò in de meeste Europese landen niet vertoond mag worden aan mensen jonger dan achttien jaar. In Italië werd de film zelfs verboden, evenals in Groot-Brittannië en Australië, maar intussen mogen mensen ouder dan 18 jaar de film zien in deze landen. Het is wel nog steeds verbannen in onder andere IJsland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Finland, Singapore, Maleisië en de Filipijnen. In de Verenigde Staten veroorzaakte de film zelfs ophef, toen de eigenaars van een videotheek in Cincinnati werden gearresteerd voor het aanzetten van ongepaste of immorele activiteiten.
Vermoord
Salò was bedoeld als eerste deel uit een filmtrilogie, de Trilogie van de Dood. Deze moest volgen op Pasolini's eerder verschenen Trilogie van het Leven (Il Decameron, I racconti di Canterbury en Il fiore delle mille e una notte). Salò kreeg echter nooit een vervolg, omdat Pasolini een paar weken voor de wereldpremière van de film werd vermoord.
Zijn moord blijft na al die jaren nog steeds een mysterie en werd nooit opgelost. De film heeft wel een invloed gehad op andere regisseurs als Michael Haneke en Lars von Trier. Haneke vertelde ooit dat dit een van zijn favoriete films is. Wil je zelf deze angstaanjagende beproeving doorstaan, zal je goed moeten zoeken om Salò te kunnen zien. Maar met wat geluk kan je het misschien wel vinden.
Pasolini volgt in Salò o le 120 giornate di Sodoma de opbouw en vaak tot in detail de inhoud van het boek van Markies de Sade. Door de gebeurtenissen te verplaatsen naar het Italiaanse Salò in 1944 wilde hij met een exploitatie-achtige manier van filmen een aanklacht maken tegen de excessen van het kapitalisme en het fascisme.
Verhaal
Salò o le 120 giornate di Sodoma speelt zich af in de fascistische Republiek van Salò, in een afgelegen villa aan het Gardameer. Daar worden negen jongens en negen meisjes bijeengebracht en worden ze onderworpen aan geestelijke en lichamelijke vernederingen door vier fascistische leiders, een hertog, bisschop, magistraat en voorzitter die hun machtspositie misbruiken, daartoe gestimuleerd door de verhalen van vier hoeren-vertelsters.
De achttien jongeren worden vernederd, seksueel misbruikt en ten slotte doodgemarteld terwijl beurtelings een van de vier heren vanuit de villa met een verrekijker toekijkt.
Verbannen
Het punt van Pasolini met de film was dat macht corruptie in de hand werkt en er altijd voor gewaakt moet worden dat er nooit te veel macht in te weinig handen komt. De vertoonde gruwelen zijn een gevolg van een werkelijkheid waarin dat wel is gebeurd. "Het is de enige film die over de werkelijkheid gaat", verklaarde Pasolini ooit in een interview.
Maar de gruwelen in de film zijn zo provocerend en onsmakelijk dat Salò in de meeste Europese landen niet vertoond mag worden aan mensen jonger dan achttien jaar. In Italië werd de film zelfs verboden, evenals in Groot-Brittannië en Australië, maar intussen mogen mensen ouder dan 18 jaar de film zien in deze landen. Het is wel nog steeds verbannen in onder andere IJsland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Finland, Singapore, Maleisië en de Filipijnen. In de Verenigde Staten veroorzaakte de film zelfs ophef, toen de eigenaars van een videotheek in Cincinnati werden gearresteerd voor het aanzetten van ongepaste of immorele activiteiten.
Vermoord
Salò was bedoeld als eerste deel uit een filmtrilogie, de Trilogie van de Dood. Deze moest volgen op Pasolini's eerder verschenen Trilogie van het Leven (Il Decameron, I racconti di Canterbury en Il fiore delle mille e una notte). Salò kreeg echter nooit een vervolg, omdat Pasolini een paar weken voor de wereldpremière van de film werd vermoord.
Zijn moord blijft na al die jaren nog steeds een mysterie en werd nooit opgelost. De film heeft wel een invloed gehad op andere regisseurs als Michael Haneke en Lars von Trier. Haneke vertelde ooit dat dit een van zijn favoriete films is. Wil je zelf deze angstaanjagende beproeving doorstaan, zal je goed moeten zoeken om Salò te kunnen zien. Maar met wat geluk kan je het misschien wel vinden.
