Postapocalyptische films moeten het vaak hebben van hun visuele aantrekkingskracht. Vul maar in: verwoeste kantoorpanden, verlaten steden en straten die bezaaid liggen met bergen zwerfvuil. Het Canadese Into the Forest (gebaseerd op de roman van Jean Hegland) waadt ook in de poel van de postapocalyptische film, maar heeft geen enkele interesse in het tonen van stedelijke destructie. Zoals de titel al doet vermoeden, speelt het verhaal zich af in de bossen van Canada. Een fraaie setting, die bijdraagt aan een originele invalshoek.
In een niet nader bepaalde toekomst (computerschermen zijn volledig transparant, maar auto's rijden nog altijd op fossiele brandstoffen), proberen twee zussen samen met hun vader te overleven in de nasleep van een landelijke ramp. Door een gigantische stroomuitval zit de hele westkust van Canada in het donker. In een modern huis dat van alle gemakken is voorzien, ver buiten de stad, wachten de drie familieleden de nieuwsberichten op de radio af. De geruchten over de toedracht van de ramp verspreiden zich snel. Was het een technisch mankement? Een natuurramp? Of toch een terroristische aanval?
Wanneer ook het radiocontact met de rest van de wereld verloren gaat, schakelen de twee dochters in survivalmodus. Belangrijk is nu om spaarzaam om te gaan met de resterende benzine in de jerrycan. In geval van nood kunnen zij dan altijd nog per auto de stad bereiken. Maar de benzine is ook brandstof voor een noodgenerator, die de vader met behulp van een kettingzaag en een band in elkaar heeft geknutseld. Discussies over de verdeling van elektriciteit, brandstof en voedsel zijn binnen een mum van tijd aan de orde van de dag.
Waar in vergelijkbare films de ondergang van de wereld onmiddellijk gepaard gaat met barbaarsheid, is het proces van verval in Into the Forest veel fijnzinniger. Regisseuse Patricia Rozema hanteert een poëtische beeldtaal die normaal gesproken gebruikelijk is voor volbloed dramafilms. Extreme close-ups, beelden die baden in het zonlicht en met veel oog voor alledaagse schoonheid. Naarmate het verhaal vordert wordt ook duidelijk waarom deze manier van filmen zo essentieel is. Het moderne huis vormt als het ware een allegorie voor de afbreuk van de materiële wereld. Stapje voor stapje toont Rozema het verval, zonder daarbij te veel de nadruk te leggen op bijzaken.
De zussen, sterk gespeeld door Ellen Page (die ook optrad als producent) en Evan Rachel Wood, zijn op hun beurt een invulling van de moderne beschaving. Nell is vooral gericht op haar studie, terwijl Eva haar vaardigheden als danseres probeert te perfectioneren. Fijn om eens vrouwen in de hoofdrollen te zien die niet als een kip zonder kop handelen, maar intelligent en zelfredzaam zijn. In zekere zin is Into the Forest een feministische film. Want als het hier aankomt op de hulp van mannen, dan was de hoop al meer dan tien keer verloren geweest. De testosteronbonken zijn óf onhandige klunzen, óf opportunistische lafaards óf agressieve verkrachters.
Het kabbelende Into the Forest is een film voor de geduldige kijker. Telkens gebeurt net voldoende om de verslappende aandacht aan te wakkeren, hetzij door een kleine kunstgreep, hetzij door een plotselinge geweldsuitbarsting. De spanning komt grotendeels voort uit de afzondering en de langzame vervreemding van de buitenwereld. Juist die angst om te moeten loslaten, om afstand te moeten doen van materiële zaken en van de wereld zoals men die kende, maakt van Into the Forest één van de meest humane postapocalyptische films van de laatste jaren.
